24 februari 2011

Our house?

Al gauw begrijpen we dat het prachtige nieuwe huis, dat ons is toegezegd, waarschijnlijk nog niet gereed is voor bewoning: het elektriciteitsnet moet nog worden aangesloten en daar is een handtekening voor nodig! Langer blijven in het guesthouse is ook geen optie want er is een congres van katholieken, waar zelfs de bisschop aan te pas komt. Dus wij kunnen niet blijven. We gaan kijken naar ”ons” huis: prachtig rose met muren en zwaar hek,  ramen van glas in een nieuw te ontginnen stuk van Wa, stukken onbebouwd of huizen die half klaar zijn. Het huis is inderdaad prachtig , bijna te prachtig. 1 Slaapkamer met douche en toilet, 2 guestrooms met een eigen douche en toilet, een livingroom en allemaal fris-geel geschilderd. We voelen ons allebei bezwaard, maar er is wel ruim plaats voor bezoek. We willen gewoon tussen de mensen leven en niet die blanken van dat mooie huis worden.  Misschien hebben we wel een watchman nodig wordt gesuggereerd (voor de veiligheid).
We verkassen naar het GES-guesthouse, aan de andere kant van Wa, op zich een prima gebouw met beheerder Francis, die erg behulpzaam is (we mogen altijd zijn waterkoker lenen!). Hij regelt een verlengsnoer en een fietsenverkoper. De kamer is prima, doch wat verlopen en stoffig (dat kan hier ook bijna niet anders!). Ruby heeft hier een maand aan het begin van haar placement gewoond, dus dat kan ook nog. Nu het allemaal wat langer gaat duren, regelt Ruby een gascylinder met gasstove, op de kamer erbij. We veranderen de kamer zodat het wat praktischer wordt, het bureau wordt de keuken. Ik pak wat spulletjes uit die we kunnen gebruiken: de Avans kop-en-schotels en de boerenbontbekers uit het kerstpakket van het Palet. Zo denken we zeker aan onze oud-collega’s!!  De spelletjes en leesboeken op een stapel. We gaan een beetje wonen, al is het in één kamer. Vandaag om 6 uur opgestaan om in een beter, koeler ritme terecht te komen. Het was heerlijk op het trapje met een kopje thee en het koele (nou ja..) ochtendwindje. Vandaag de lakens maar eens gewassen:het water rood van de rode stof. Ook andere was gedaan, in de teil en wringen in gebogen houding, het wordt echt Afrikaans. Zowaar vandaag 2 fietsen gekocht van Chinese makelij, dat geeft ons meer bewegingsvrijheid. De terugweg naar huis ging prima maar de remmen zijn toch anders dan in Nederland. Hier moet je vooraf kijken en het eigenlijk niet op remmen laten aankomen. Wij fietsten ook iedereen voorbij en dat hebben we geweten: we waren kapot bij aankomst. Dus Afrikaans tempo leren is de kunst.
Nu krijgen we een telefoontje, dat we een tijdelijk appartement kunnen bekijken via “onze” landlord, totdat het huis klaar is. Het blijven verrassingen. En verrassend is het. Terug van de bezichtiging is het nu zo, dat we waarschijnlijk een ander huis krijgen, meer in het centrum van Wa, tussen de mensen, vrij dichtbij ons werk, fel groen/blauw van buiten, 4 huizen in een rechthoek gebouwd met afgeschermde binnentuin voor de 4 huizen, een soort van veranda voor het huis (kan op slot en dus geen watchman nodig, veel veiliger), 2 slaapkamers, 1 living, 1 keuken, 1 opslagruimte, 1 douche met wc, watervoorziening d.m.v. een polytank, muskietengaas voor de ramen, varken, honden, kippen en geiten voor de deur, buren en  goedkoper voor VSO.  Kortom veel meer tussen de mensen van Wa, minder luxe, maar het voelt veel beter.  We zijn blij met deze wending.  Waarschijnlijk kunnen we vrijdag verhuizen, als er tenminste…… Er moet nog worden schoongemaakt, muskietenhor voor de deur en de watertank moet nog worden aangesloten en gevuld, dus…….
Maandagmorgen worden we allebei op ons werk verwacht. Het gaat beginnen….

Busreis naar Wa

We hebben  de  In-Country-Training afgerond.  Naast heel wat informatie en vooral praktische informatie over het leven in Ghana van mede-volunteers hebben we ook taalles  gehad in het Waali (lokale taal in Wa). Dit gaat als volgt: De teacher noemt woorden en wij schrijven ze fonetisch op met de betekenis. Een lastige manier. Naast de in niets herkenbare woorden hebben de Ghanezen ook nog een ritueel van elkaar begroeten en dat gaat dan zo:  Ansomaa (goede morgen)  reactie is Foe iheje (hoe gaat het?), mbiejesoe (Het gaat goed met mij). ’s Middags en ’s avonds  is dat weer anders. Dat wordt oefenen. Op vrijdag hebben we al best wat vertrouwde contacten en is het gek om weer afscheid te nemen.
Voor de busreis naar Wa moeten we om half acht op het busstation zijn. Ruby (Filippijnse die al 3 jaar volunteer is in Wa) regelt de taxi’s en de bagage, dat is best nog een klus. De mannen die sjouwen krijgen hier en daar wat geld toegestopt om te zorgen dat alle koffers in de bus kunnen. Het blijft ook aandacht vragen om ze te tellen. Om half 9 zit alles erin: bagage en 7 volunteers  onder leiding van Ruby.  De weg is behoorlijk slecht, want under construction. Na 2 uur rijden wordt er gewezen naar de bus door andere auto’s. Er wordt gestopt, de watertank wordt bijgevuld, maar 1 kilometer verder  in Asuboi wordt de bus aan de kant gezet en krijgen we de boodschap dat de bus kapot is en we moeten wachten op een andere. De chauffeur verdwijnt en dan weet niemand iets. Het is wachten, in de bus, uit de bus, drankje drinken in chop-bar (heerlijk koele sprite), wachten, kinderen brengen een bank en stoelen. Aan de andere kant van de weg is een rivierbedding die droog staat, daarachter staat de school en een kleine moskee. We zien een heleboel van het Ghanese villageleven: de kinderen die lachend obruni (blanke) roepen en wegrennen, de winkeltjes, de jongens die hun kokosnoten snijden met machetes, de geiten met een voor en een achterpoot aan elkaar gebonden om weglopen te voorkomen, de kippen her en der gemarkeerd van wie ze zijn (rood lintje)het plassen achter een huisje achter een klein schuttinkje, we eten wat we maar kunnen vinden: pinda’s, popcorn (zout),  brood, banaantjes. Er loopt een jongen met een dode rat om te verkopen of zelf eten?? Maar het is vooral WACHTEN OP NIEUWS. De chauffeur schijnt te slapen en wij snappen er niets van. De bus naar Bolga met 4 mede-volunteers komt rond 5 uur voorbij met een vertraging van 5 uur en toch zijn we jaloers want zij kunnen verder (niet wetend dat zij een nachtelijke breakdown krijgen van de bus en nog eens 6 uur oponthoud hebben, ook geen pretje). In de bus staat de radio aan met een evangelisatie programma: we moeten volhouden en vooral bidden is de boodschap. Niemand die de radio uitzet, 4 uur lang dit aanhoren lijkt niemand iets te deren. Het jaagt ons in elk geval naar buiten.  Het wordt donker, weer een laagje DEET sprayen en weer verder wachten. Gelukkig zijn er veel Engelsen met de beroemde Engelse humor en dat maakt het nog best grappig. Om half 8 is er een andere bus, met kapotte voorruit, nog minder beenruimte, maar hij rijdt. Bagage wordt in de bus gesjouwd en om  8 uur rijden we. Na een nacht van vele hazenslaapjes arriveren we doodmoe om 7 uur ’s ochtends in Wa. Onze Ruby regelt een taxi die ons naar Tegbeer Guesthouse brengt, een guesthouse van een katholieke organisatie. Met prima kamers met douche en ijskast en een restaurant waar we lekker kunnen eten. Ze doen erg hun best om onze andere wensen te honoreren: spaghetti met vegetable sauce, nou!!

14 februari 2011

Dag Accra

Goede turbulente vlucht gehad na indrukwekkend afscheid van de kinderen. We hebben een prachtig afscheidsboek gekregen waar menig zweetdruppel van vooral Marthe in zit. Bedankt voor de bijdrage van velen van jullie.
Na een korte nacht zijn we relaxt begonnen met de in-country-training in Accra (Accrá dus). We zitten met een kleine 20 volunteers van all-over-the-world in een comfortabel hotel in een buitenwijk. Het is fijn om contacten te leggen met mede-volunteers. Vandaag hebben we als eerste kennismaking met Ghana per bus een tour gemaakt door Accra. Het merendeel van de mensen loopt rond met een handeltje van water tot tapijten dat ze aan de man proberen te brengen. Zaterdag 19 februari gaan we per bus naar Wa in de Upper West.

3 februari 2011

Weken van afscheid.

Afscheid van familie
Afscheid van vrienden
Afscheid van Avans
Afscheid van Het Palet
Afscheid van de Steenmansweg
Afscheid van de kinderen
Afscheid van de fitnessgroep

Het is niet gemakkelijk om afscheid te nemen. Het is goed om te beseffen dat we veel moois achterlaten, veel moois meenemen en over 2 jaar veel moois zullen terugvinden.
Er is een verrassend bedrag ontstaan op onze Ghana-rekening. We gaan daar zeker mensen in Ghana van laten profiteren, gericht op een betere, duurzame toekomst. We houden jullie op de hoogte.
13 februari is het zo ver: dan vliegen we via Londen naar Accra, waar we een week zullen verblijven voor een in-country-training van VSO. Daarna vetrekken we naar Wa. We gaan ons daar inrichten en de eerste contacten maken met het werk en de omgeving.