Een zonnig 2012

de zon schijnt altijd wel ergens.......

bas en jeannine, marthe en wessel

Een kijkje in het leventje van mijn ouders in Ghana...

Ondanks dat we aankomen in een totaal andere wereld is het alsof we thuis komen. Het is erg leuk om te zien hoe ze het hier eigen hebben gemaakt. Al hun spulletjes en prulletjes die ze al verzameld hebben. Buiten dat krijgen we veel van hun nu al sociale leven te zien. Jeannine zei al tegen mij dat wanneer ze het aan ons laat zien, ze eigenlijk pas beseft wat ze hier al om zich heen hebben. De mensen zijn zo hartelijk en zijn zo blij dat mijn ouders hier zijn. Dat maakt je wel trots om hun dochter te zijn. Zo hebben we al samen met de buurtkindjes mogen deelnemen aan het wekelijkse knutseluurtje op de veranda van Auntie Jannie!!En worden we achtervolgd met de zin: Hello Nasala, how are you, i'm fine thanks....

In deze paar dagen hebben we al zoveel gezien, dat wij alleen maar meer willen zien!!!

Groetjes Marthe

Kerst met Marthe & Wessel

Vanochtend aangekomen in Wa, met Marthe en Wessel! Na lange vertraging en onzekerheid over hun aankomst, hebben we ze zatardagavond in onze armen kunnen sluiten.
Vanavond een Ghanees maal in een klein restaurantje in de buurt, dat is ook Kerst. Het is bijzonder om samen te zijn.
We wensen iedereen een (hart)verwarmend laatste stukje kerst.  Alle lieve mensen bedankt voor jullie kerstwensen.
En op naar de oliebollen!! Ja, ja, wij ook (met dank aan Marijke). De amandelstaaf en gevulde speculaas van Marthe en Wessel zijn al op. Smullen!

Mintur

Op maandag vertrek ik met de motor naar Kuuncheni, een dorp bij Jirapa, ruim 65 km van Wa, het laatste stuk over zandweg. Alleen en dat is altijd weer spannend. Om 9 uur heb ik een afspraak met Joseph, leerkracht in het nabijgelegen Sigri. Hij heeft het plan opgevat om een willekeurig dorp in te gaan en te kijken waar kinderen met beperkingen wonen, die niet naar school gaan. Hij heeft er 4 gevonden en hij wil bekijken of ze in principe leerbaar zijn, of ze naar school zouden kunnen. Ik ondersteun hem waar hij dat nodig vindt. Vandaag wil hij hulp met Mintur, een 9-jarige jongen, aan een zijde verlamd/spastisch met nogal zware epilepsie. Hij loopt moeizaam.
Wat ik zie is onthutsend, een jongen met de blote billen op de grond, onder het zand. Zijn moeder wast zijn gezicht en trekt hem een broek aan. Hij lijkt goed aanspreekbaar en reageert goed op haar. Op vragen geeft hij in de locale taal antwoord, moeilijke spraak, maar Joseph kan hem verstaan en hij snapt waar het over gaat. Niet ontbeten, maar pitu gedronken, de licht alcoholische drank die plaatselijk gebrouwen wordt en die iedereen vanaf 's morgens drinkt. Hij heeft meer dan 5 grote aanvallen per dag. Er is wel eens iets met een dokter geprobeerd maar dat is op niets uitgelopen. Nu zit hij daar, het huis is zijn wereld, met verbrande billen (tijdens een aanval in het vuur gevallen) en verder niets, een moeder die pitu verkoopt op de markt met een baby op de rug, een zusje van 3, een vader die werkt op het land of verder wegtrekt om wat geld te verdienen. En er is een oma.
Het oude idee is dat je niet in kinderen met handicaps investeert, want dat levert niets op, ze kunnen niets leren en het levert geen beroep, geld,  op. Ze kosten alleen maar geld. Joseph slaagt erin moeder en vader te overtuigen dat we het best wel willen proberen met Mintur, dat als je niet goed kan lopen en af en toe valt je toch iets kan leren. Maar dan moet hij eerst naar een dokter, misschien kan de epilepsie wel beter gecontroleerd worden en dan heeft ons plan meer kans van slagen. Hoe komt hij 6 km verder bij de dokter, achterop een motor kan niet ivm vallen. Moeder begrijpt dat we ook iets van haar vragen en ze zegt met dit kind op haar rug gebonden naar Jirapa te willen lopen voor een dokter. Ga er maar aan staan! Als het benodigde geld problematisch wordt voor het onderzoek en medicijnen is ons fons een mogelijkheid. Ik doe wat kleine oefeningetjes met hem en hij reageert goed, zijn rechterhand is vrij goed, hij weet wat school is, kan wat getallen opnoemen. Ik geef hem een schriftje en vraag wat hij daar mee kan. Pencil, zegt hij en als de kleurtjes hun weg hebben gevonden, doet hij mij goed na met lijntjes, rondjes en inkleuren. Zijn zusje doet mee, maar we maken duidelijk dat het voor haar broer is. Je ziet dat hij dit snapt. Ik zeg clap for you en klap in mijn handen. Hij klapt ook en schenkt me een glimlach. Alleen al erbij horen, weten dat jij ook iets kan en met kinderen mag meedoen is het doel van onze missie, of lezen en rekenen er ooit inzitten, dat zal de tijd moeten leren. Praktisch zijn er nog hobbels te nemen als het lukt met de medicijnen. Misschien is 1 of 2 dagen naar school al een begin en praktisch beter te regelen.
Mintur wordt mijn symbool voor wat ik te doen heb in Ghana, niet meer langer praten maar doen.

Nu in Accra, voor "zaken"over ons placement, gesprekken met mensen die ons kunnen helpen met onze plannen voor een mobiel ict-centrum en een assessment-toolkit. We genieten van gastvrije vrijwilligers in Accra, de drukte en hectiek van het verkeer en de vochtige hitte nemen we op de koop toe. Onze grote missie is het ophalen van Marthe en Wessel aan het einde van de volgende week.
Helemaal blij!

PWD's

“Freedom and justice was not born out of silence”

In 1981 was het jaar van de disabled, door de UN georganiseerd. Sindsdien wordt op 3 December de dag van de People with Disabilities (PWD's) gevierd in Ghana, telkens in een andere regio. Dit jaar was het op 5 december in Wa,  georganiseerd door de Ghana Federation of the Disabled (GFD). Daar houden ze hier van, acroniemen. Men had ons gevraagd mee te werken. 
Op maandag heb ik meegeholpen een vergadering te notuleren van de Regional House of Chiefs. De een na de ander kwam in prachtige kledij binnen met hun Queen mothers (zussen of moeders). In Ghana kunnen ze hele lange inleidingen houden, iedereen een paar keer bedanken en iedereen de hemel in prijzen. Het is een heel theater. Maar bijzonder om mee te maken.

15 % van de mensen heeft een beperking, 80 % hiervan leeft in een ontwikkelend land, indrukwekkende cijfers. De discussie ging met name over wat de chiefs kunnen doen aan discriminatie, stigmatisering en uitsluiting van mensen met een beperking. Het thema was in hoeverre culturele en traditionele gebruiken de uitsluiting van mensen vergroot. Kinderen met een beperking worden nog steeds opgesloten in huis of uitgestoten, gaan niet naar school, mensen met een beperking worden nog steeds witch genoemd en buitengesloten of mogen het paleis van de chief niet in (dit laatste werd door een aantal  chiefs ontkend). Al met al heel interessant, maar het was wel aanpoten met schrijven, mijn collega typte met 10 vingers op haar laptop en had duidelijk voordeel.

De volgende dag was er een tocht om aandacht te vragen voor de positie en inclusie van PWD's. Met een aantal vrijwilligers zouden we meelopen en een vragenlijst afnemen of mensen met een handicap ook opgenomen zijn geweest in de Census (Volkstelling) van 2010. De tocht was heet en lang, maar niet klagen, er liepen mensen mee met krukken en rolstoelen. Veel mensen met een beperking ontberen de goede behandeling. Als ze in Nederland hadden gewoond, zouden ze er veel beter aan toe zijn, zoveel misvormingen. Mensen die onnodig blind zijn omdat ze niet behandeld zijn. Dat is heel pijnlijk om te beseffen. De stemming was erg goed, mensen waren erg enthousiast en gedreven. Er was veel bekijks.

Ik heb een blinde man begeleid, die leraar is op een blindenschool in het zuiden. Interessante gesprekken over waarom inclusion nog niet kan in Ghana. We hebben mail uitgewisseld en ik zal hem zeker nog eens opzoeken. Dit zijn bijzondere contacten!

Bas liep swingend met Bob de tocht uit. Zij hadden 2 dagen er na nog spierpijn, maar het was voor het goede doel. We waren behoorlijk moe en ook het tekort aan vocht (ondanks dat je drinkt gebeurt dat) speelde ons parten. Het was bijzonder en ik hoop dat ik op een of andere manier mijn steentje nog kan bijdragen voor deze mensen. De secretaris van de landelijke Albino Federatie heeft me benaderd om te praten over hoe te komen tot een belangengroep van en voor albino’s in onze regio. Intussen vertelde hij dat de zon wel erg fel was, maar geld voor goede zonnebrand had hij niet. 

Vanteenkomtander.

In mijn ‘werkeloze’ periode ben ik op zoek gegaan om iets zinnigs om handen te hebben. Op een van mijn tochten kwam ik uit bij het Community Information Centre (CIC) van Wa, waar Joseph Affari de scepter zwaait. Dit CIC is een soort internetcafé wat is opgezet vanuit de Assemblee (gemeentehuis), waardoor het een openbare functie heeft. De tientallen CIC’s in het land zijn zwaar gesponsord door de UN met materieel, met als doel om voor zo veel mogelijk mensen het gebruik van ICT en internet toegankelijk te maken.

Ik heb aan Joseph mijn diensten aangeboden, waar hij graag gebruik van maakte: of ik aan een aantal jong volwassenen een office- en internet training wilde geven. Dat heb ik gedaan en het was een leuke ervaring. Zeer gemotiveerde mannen en vrouwen van 20 jaar tot in de 30, waarvan de meesten een opleiding volgen aan de Universiteit van Wa. Ik heb de indruk dat mijn inspanningen gewaardeerd werden door de cursisten en door manager Joseph van het CIC. Overigens ben ik ook onder de indruk van het materieel van het CIC en van de ICT kennis die Joseph heeft.

Joseph nodigde Jeannine en mij uit voor een muziekmiddag van zijn kerk (Zevende Dag Adventisten) ter gelegenheid van de uitreiking van nieuwe kleding voor het plaatselijke jongerenkoor. Het werd een leuke middag met verrassend mooie gospelmuziek en heel veel vrolijke jonge mensen. Onze aanwezigheid was blijkbaar nogal bijzonder, want we werden persoonlijk welkom geheten door de presentator (Mr. en Mrs. Bas) en moesten vooraan plaatsnemen. Als extra service werden de grapjes die in de lokale taal verteld werden, af en toe speciaal voor ons vertaald in het Engels. Ik mocht tijdens de middag ook nog wat prijzen uitdelen aan leden die zich verdienstelijk hadden gemaakt voor het koor.

Een en ander heeft geresulteerd in nieuwe ontmoetingen en ervaringen waar we ook leuke foto’s en een aardig filmpje van hebben.