Van Cape Coast tot Elabo

Op pad met Rik en Hilke om Ghana te leren kennen. We besluiten een stuk kust te verkennen dat grotendeels onbekend is voor ons allemaal: van Cape Coast tot Elabo aan de grens met Ivoorkust. Ghana's historie is vooral aan de kust te vinden in de vorm van slavenforten. We bezoeken het kasteel van Cape Coast en krijgen een rondleiding door de slavendungeons en passeren the door of no return. Het lukt nauwelijks om ons echt te realiseren wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. De zee is nu vredig en de vissers prepareren hun netten en hun boten. Cape Coast is een prettige stad, misschien wel de leukste van Ghana. We reizen met chauffeur Ivans in een landrover naar Beyin aan de westkust waar we op een idyllisch plekje tussen de palmbomen aan het strand bivakkeren in een broeierige hut voor 4 personen. Het uitzicht op zee vergoedt alles. Helaas zien we geen turtles die op deze kust in het goede seizoen hun eieren komen leggen in het zand. We bezoeken Ankasa, het laatste oerbos volgens de boeken. We zijn al gewaarschuwd dat het wild grotendeels al ten prooi is gevallen aan jagers. Wat we zien is een flinke drol van een bosolifant (?) met prachtige vlinders erop en we horen apen! We zien prachtige bomen en een imposante "kathedraal" van bamboestruiken. Het was heerlijk om weer te wandelen,  maar de hunkering naar een bosrand  met een vergezicht is gebleven.
Nzulezu, dorp op palen. We zijn vroeg en kunnen zo genieten van de stilte van de ochtend in het bootje over de lagune. Volgens de gids hebben de mensen dit dorp op palen gebouwd om in een strijd tussen stammen in het verleden zichzelf te beschermen. Het water staat laag vanwege het droge seizoen, maar het is niettemin indrukwekkend. Er wonen zo'n 500 mensen. Er is een hoofdpad en elke dwarsstraat wordt bewoond door een extended family (ouders, kinderen, kleinkinderen). Er is een Primary school, voor het vervolgonderwijs moeten de kinderen naar de school in Beyin. Kinderen "elastieken" met een van plastic zakjes aan elkaar geknoopt elastiek, jeugdherinneringen komen boven. We drinken een flesje fris en een paar kinderen verdwijnen met de doppen om een spelletje te spelen: wie de dop omgedraaid op de dop van de tegenstander krijgt wint de dop van de ander. Mooi om te zien hoe ze toch spelen!
We hopen in Elabo lekker krokant stokbrood te kunnen kopen (zoals het geval is aan de oostgrens met Togo). Het is hectisch aan de grens,  een boze politieman zegt dat we geen foto's mogen maken en.... er is geen stokbrood. Onderweg zien we hoe palmwijn wordt getapt uit de palmboom, en het smaakt ons allemaal goed!
Cape Tree Point is het meest zuidelijke puntje van Ghana, de middelste van 3 rotsige punten in de Golf van Guinee. Er is een vuurtoren die beheerd wordt door Charles, een vrolijke artiest, die er een kleurige stukje Ghana geschilderd heeft. De rotsen hebben aantrekkingskracht op Rik en Hilke en ze klauteren naar een rots in de branding. Daarna van Dixcove naar Bushua via een voetpad wat  niet echt een voetpad is, vinden wij. Bushua is een stadje dat timmert aan zijn imago als surf-city en heeft aantrekkingskracht op backpackers. We genieten van een Mexicaanse tortilla (!) in een restaurantje op het strand en zien hoe wave-surfers een poging wagen. We maken ons een voorstelling hoe het hier over 10 jaar uitziet. Op de terugweg maken we ons eigen pad tussen bomen, velden en prive-eigendommen.
KOSA is om uit te rusten. Nadat we eerst een fikse wandeling van Elmina naar KOSA (11 km) over het strand hebben gemaakt. We zien een beach resort dat bijna door de zee wordt opgeslokt. We kunnen hier niet meer over het strand. Later begrijpen we dat er illegale zandwinning plaatsvindt (40 vrachtauto's per week). Protest tot op het hoogste niveau levert niets op, omdat lokale chiefs en politie de financiële voordelen niet willen missen. We genieten van ons eigen terrasje, van het eten, van het zwemmen in zee (achter een rots die de branding breekt), van lezen, van Janef (Israelisch kaartspel) en Boonanza (Rik wint meestal, dat is wel jammer).
Het was mooi! De reis van en naar Wa is ook een avontuur, maar Rik en Hilke doen dat erg goed. Nog een weekje en dan zwaaien we ze uit.

Voor de vaders en moeders van Mabel....

Hier in Afrika wordt gezegd dat als je een meisje helpt bij het volgen van onderwijs, je de gehele natie helpt. In de arme streken worden meisjes vaak thuis gehouden om in het (meestal grote) gezin te helpen en te helpen bij de landbouw. Ook trouwen meisjes vaak op zeer jonge leeftijd, wat voor de ouders vaak een uitkomst is, want dan hoeven ze één mond minder te vullen… Ook raken meisjes vaak op heel jonge leeftijd zwanger en worden ze één van de vrouwen van een oudere man. Onderwijs biedt de mogelijkheid de meisjes minder afhankelijk te maken van mannen en biedt hen de kans om hun toekomst zelf te regisseren. Child Support werkt aan deze visie actief mee. Child Support is een kindertehuis in Wa, waar je meer over kan lezen op de site www.childsupport-ghana.org. 

Wij hebben het voorrecht te zien wat er gebeurt als kinderen die in moeilijke situaties verkeren van allerlei aard liefdevol worden opgevangen in een veilige omgeving. Niet dat het allemaal succesverhalen zijn, maar de kinderen krijgen een kans op een beter leven, op onderwijs en op een toekomst waarin ze voor zichzelf en hun families kunnen zorgen.

Namens "ons fons" hebbern wij een kind geadopteerd.

Mabel is 14 jaar en heeft al een hele geschiedenis achter de rug. Ze komt uit een heel groot gezin. Haar vader, die in 2000 overleed had drie vrouwen en liefst 20 (!) kinderen. Mabel is de jongste van het stel. De drie vrouwen zijn inmiddels allemaal overleden, moeder Victoria overleed in oktober van het vorig jaar. Mabel heeft nog 3 broers en 3 zusjes, en alle kinderen werden bij familieleden ondergebracht. Mabel kwam terecht bij tante Victoria (zus van moeder) die zelf al 6 kinderen had. Ze heeft de Lagere School afgemaakt en was in haar dorp Buse begonnen aan de Junior High School, maar helaas waren er geen leerkrachten!. Tante Victoria heeft haar handen vol aan haar eigen kinderen en meldde Mabel aan bij Child Support, waar ze nu is opgenomen in het project Sunjeri voor straatmeisjes. Aanvankelijk ging ze naar de Junior High School, maar dat bleek te hoog gegrepen te zijn. . Ze kan niet goed lezen en schrijven en verzocht zelf om terug te gaan naar de Lagere School, waar ze inmiddels in klas 3 (= groep 5) is opgenomen. Daar leert ze lezen en schrijven. De kwaliteit van onderwijs in de afgelegen dorpen is matig tot slecht, waardoor ze een behoorlijke achterstand in lezen en schrijven heeft opgelopen.
Ze kan het goed vinden met de andere kinderen en de moeders en is heel behulpzaam. Ze heeft vriendschap gesloten met kamergenote Sheila en samen trekken ze op.

Weer vader en moeder

De tweede lichting kids is gearriveerd: Rik en Hilke. Ze hebben een hectische tijd achter de rug van Zürich naar Nederland en terug. De stage aan het afronden en werk zoeken. En nu weer naar Wa. Ze hebben een voorspoedige reis gehad en kwamen fit als een hoentje (!) op maandagmorgen in Wa aan. Het is voor hen wennen aan de hitte. Ze hebben al een stukje van ons leven hier ervaren, mensen ontmoet, op kantoor geweest en met de kinderen uit de buurt gespeeld. Bas en ik hebben genoten van DE koffie, peperkoek, stroopwafels, drop, kaas en pure hagelslag! We zijn naar de viering van independanceday geweest, voor de insiders: Hilke en ik allebei in rok!!! Ghana doet wat met een mens. Vandaag hebben we plannen gemaakt hoe de tijd te gebruiken die we hier samen hebben. Gedeeltelijk werken we nog wat en hebben we een paar belangrijke vergaderingen. Daartussen in gaan we samen op pad om Ghana te verkennen. We zakken af naar Cape Coast om de kust  richting Ivoorkust  te gaan ontdekken. Er is daar een oerbos, een dorp op palen, een turtlebeach (en als je geluk hebt zie je ze ook nog) en een bomenpark wat wij ook  nog niet hebben gezien. Natuurlijk verdiepen we ons in het slavenverleden en hopen ook nog wat uit te rusten. Er is nog het Molepark dat Rik en Hilke in de laatste week willen bezoeken als wij vergaderingen hebben en er zijn de hippo's die aanstaande zondag aan de beurt komen.
Het leukste is gewoon genieten van het bij elkaar zijn, Ze hebben het spel Carcassonne meegebracht en de nodige sudokuboekjes, dus we houden ons goed bezig. Lekker kletsen, goed slapen, een biertje bij de spot, samen koken, ja ook samen afwassen, lekker lezen, het lijkt wel vakantie!