Je hebt van die weken...

Dit was er zo een. In het weekend is er een incident geweest in Wa waarbij twee Amerikaanse Peace Corps volunteers betrokken zijn geweest. 's Nachts zijn ze overvallen en bedreigd met machetes. In de situatie die volgde is een van de overvallers door een volunteer met een zakmes gestoken. Later bleek de overvaller te zijn overleden. Veel onduidelijkheid, maar waakzaamheid voor ons was geboden. Ghanezen zijn erg rigoreus in hun mening en zeggen allemaal dat de overvaller dit verdiend heeft. Een paar weken geleden heb ik nog met de betrokken volunteer een heel gesprek gehad, een reuze aardige gast. Wat er nu gebeurt met hen is onduidelijk. Alle Ghanezen zeggen dat ze beloond zullen worden, maar dat gaat ons toch te ver. Het is onzettend voor de jonge mensen in kwestie, het was nauurlijk zelfverdediging, het zal je maar gebeuren. Peace Corps heeft alle volunteers uit de Upper West tot nader order teruggetrokken, net zoals een Franse vrijwilligersorganisatie. De Japanse Jaica-organisatie heeft vrijwilligers voorlopig verboden 's avonds op pad te gaan.
Wij voelden en voelen ons superveilig in Wa. Toch heeft de directeur van VSO Ghana de voorzorgsmaatregel getroffen alle Wa-volunteers voor 48 uur  te "evacueren" naar Jirapa en verder. Hoewel er geen aanwijzingen waren voor repercussies voor blanken, vonden ze dit toch nodig. Wij hebben 2 leuke dagen gehad bij Cath en Ellie, twee Engelse volunteers in Jirapa. Een flesje wijn erbij en veel gezelligheid, dat is nog eens leuk evacueren.
Bas heeft veel nuttig werk gedaan en computers van een trainingscentrum weer bruikbaar gemaakt. Op een computer werden 1400 virussen gevonden!!. Mijn werkgebied is Jirapa, dus ik had afspraken en een evaluatie met ouders, leerkrachten en GES-officer over de gehandicapte kinderen die nu naar school gaan in Kunchene. Ouders zijn erg blij. Lucy loopt redelijk met haar krukken en kan zelfs een klein stukje zonder krukken lopen (ze kon alleen maar kruipen!). Ze brabbelt kleine woordjes, tot nu toe zei ze niets. Ngmintuo is opener geworden, speelt met andere kinderen en hij begint al vragen te stellen (dit deed hij nooit). Hij begint ook al eigen antwoorden te geven, voorheen herhaalde hij meestal de vraag. De school wil ook Bakyelee opvangen in het nieuwe schooljaar. Er zijn ook nog wat problemen met vervoer en met goed zitten in de klas. De leerkracht wil wat hulp bij het lesgeven (zij is niet getraind!!). Tja, dan ben je gewoon blij! Ik heb wat foto's en filmpjes laten zien. Kijk ik op, staat er een cirkel van zo'n 80 kinderen om ons heen met allemaal van die verbaasde ogen, heel speciaal. Ze zien je dan toch als een marsmannetje.
Op de terugweg naar Wa blijkt (achteraf) mijn tas op het achterknipperlicht te drukkken, dat in de knalpijp wegsmelt. De tas is van onder verbrand (sorry Marijke en Rob van die groene Heineken-tas, hij is niet meer), wat kleren zijn geschroeid. Maar ik heb niets gemerkt, het had anders kunnen aflopen, dus weer erg blij.
En zo net gezongen voor jarige Floris, 1 jaar vandaag. Hiep hiep hoera! Ook voor jarige Wessel! Ook weer blij!

Vare

Vare is de naam voor blad, voor groen. Van Lawra naar Wa op de motor in het regenseizoen is geen straf. Zeker niet als ik nu heelhuids thuis terug kan kijken op een prachtige rit door het groen. We hebben nu volop regenbuien, geen kleintjes!! En het droge, dorre savannelandschap van Noord Ghana is groen. Ik heb nog nooit zoveel prachtig groen gezien. We hebben toch veel gewandeld  en veel door de natuur getrokken in Nederland en België, zou je zeggen. En toch is het hier zoveel groener, soms lichtgevend groen. Misschien door het contrast met het diepe rood van de aarde. Ook alles wat ik zie is natuurlijk, de huizen zijn van natuurlijke materialen, de palen zijn boomstammen, het klopt, het past. Mijn blik wordt nauwelijks gestoord door wat mensen op de aarde wegzetten. De weg is meestal helemaal leeg, alleen voor mij. De dorpen zijn kleine oases met vriendelijke mensen, kinderen die uitbundig zwaaien, het dorpsleven, mensen met hun koopwaar, mensen samen onder de mangoboom en de farmers op het land, het straalt een ongekende rust uit.  

Natuurlijk is het niet zo mooi als het eruit ziet. Het is hard werken voor de mensen - en de kinderen! -  op het land. Vandaag waren veel mensen op weg met hun dieren naar de markt in Nadowli, veel levend vee, maar ook een dood varken achter op de fiets, een geschoten haas op de rug of arme schapen bijeengefrot op het dak van een trotro. Ik kan er nu beter naar kijken, het hoort hier. Wat is het alternatief voor de mensen??

In mijn tuintje wordt het ook een beetje groen. Ja, we hebben een klein stukje grond op ons binnenterreintje klaargemaakt om wat te verbouwen, kijken hoe het groeit. De kinderen van Child Support hebben koeienmest verzameld van de kuddes van de Fulani's (herders uit Burkina Faso) die bij hen achter wonen.We hebben kikkererwten en bonen in de grond gestopt, van Sakia de buurvrouw heb ik zaad voor mais en okro gekregen, Twee yams die uitgeschoten waren hebben we in heuse heuveltjes geplant (dat hoort zo) en een paar koolplantjes (uit zaad gekregen van Marian) doen nog een laatste poging te overleven. Het bloemenzaad van Ine en Peter vond de omstandigheden hier te zwaar, helaas.

Vare, groen. De kleur van dit groen staat op mijn netvlies. Het is niet op foto´s te vangen, maar toch een kleine poging...