tag:blogger.com,1999:blog-63159812772086076612024-03-19T12:42:28.809+00:00Bas en JeannineAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-34303206644082579832013-02-26T09:28:00.002+00:002013-02-26T10:04:23.588+00:00Terug in Nederland<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
We zijn terug in Nederland. Heerlijk om weer dicht bij de kinderen en andere lieve mensen te zijn. Nu is het wennen. Aan het leven hier en aan het weer, brrr. We zitten een beetje in niemandsland. We denken terug aan Ghana en de mensen en het leven daar. In de laatste maanden van een bijzondere, indrukwekkende twee jaar in Ghana hebben we opgeschreven wat we denken te gaan missen en wat niet. In willekeurige volgorde. Dat lijkt ons een mooie afsluiting voor deze blog.<br />
Het was fijn om onze ervaringen in Ghana met jullie via deze blog te delen.<br />
<br />
<h3 style="text-align: left;">
<b>Wat we zullen missen na 2 jaar Ghana<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></b></h3>
<div style="text-align: left;">
De buurtkinderen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span></div>
In de spot kijken naar mensen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De geluiden van de nacht (dieren, krekels, moskee, de buren)<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Vaste contacten met Hassan, Eric, Odette<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Op de motor door het savannelandschap<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De buurtwinkeltjes<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het doen met wat er is en soms genieten van dat extraatje<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Ons huisje <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Onze bioscoop<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het vriendelijke groeten<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De sterke vrouwen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De yamballs en fishballsvan Odette<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De vrolijkheid en hartelijkheid<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Kindergezichtjes<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Sudoku-wedstrijdjes als overlevingsstrategie<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Mensen die aan je blijven denken op zo’n afstand<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Sommige vrijwilligers<br />
De overlevingskracht van mensen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De pakjes met verwennerijtjes<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De sterrennacht bij Odette<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het telkens weer ontdekken van stukjes van een andere cultuur<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Dat je mensen gemakkelijk blij kan maken<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Fruit zoals het hoort te zijn<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De markt<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De warmte<br />
Het lopen in weinig kleren, slippers<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het groen van de regentijd<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het gekletter van een tropische regenbui<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De verbazing van telkens weer nieuwe ervaringen, in positieve en negatieve zin<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het reizen in Ghana, Togo, Benin<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het ritme van de week<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het met weinig doen<br />
Het trotse gevoel dat we het gedaan hebben en niet hebben opgegeven<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De meisjes met groente/fruit op hun hoofd, Barikisu e.a.<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
De prachtig geklede vrouwen en de smogs van de mannen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Elke dag in de korte broek<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het vertrouwen in ons lijf<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Weinig kleren nodig hebben<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Geen auto nodig hebben<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het aangaan van nieuwe dingen<br />
De rust, overzichtelijkheid en het tempo van het leven hier<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het echt samen met elkaar<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het praten over Ghana en hoe het verder moet<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het leven in Wa<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Shandy en bier in de spot<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Reizen met onze kinderen<br />
Intens ervaren hoe dierbaar mensen je zijn<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Niets is vanzelfsprekend<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Weinig afval<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Het genot van water<br />
Het kaarsje bij de maaltijden<br />
De was binnen een paar uur droog<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
Een paar uurtjes van samen poetsen en dan klaar voor de héle week<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
.....................<br />
<div>
<b><br /></b>
<br />
<h3 style="text-align: left;">
<b>Wat we niet zullen missen na 2 jaar Ghana</b></h3>
</div>
Ons maatje, want we nemen elkaar weer mee!<br />
<div>
<div>
De hitte, het zweten</div>
<div>
Het laten afweten van afspraken, niet op komen dagen, ineens weggaan</div>
<div>
De Ghanese tijd, te laat komen</div>
<div>
Het ontbreken van groenten in het Ghanese eten</div>
<div>
VSO Ghana</div>
<div>
Het gemis van de kinderen, familie, vrienden</div>
<div>
"Nasala, how are you, we are fine, thank you"</div>
<div>
Niet weten wat iemands bedoeling is, iemands agenda</div>
<div>
De rotzooi, het weggooien van afval op de grond</div>
<div>
Het verbranden van afval voor onze deur</div>
<div>
De roetdeeltjes van het branden van het farmingland</div>
<div>
De muggen</div>
<div>
Het poepen en plassen overal, speciaal voor onze deur</div>
<div>
Positie van mannen</div>
<div>
Het aannemen van de telefoon binnen een gesprek of meeting</div>
<div>
Iets uitleggen, vragen en dan toch niet begrepen zijn</div>
<div>
Het praten in het Engels</div>
<div>
De struggle om iets wat zo vanzelfsprekend is voor ons en het toch niet voor elkaar krijgen</div>
<div>
Opgepropt in een tro-tro</div>
<div>
De donkere stille avonden</div>
<div>
De slechte kwaliteit van veel producten zoals wasknijpers</div>
<div>
De urinelucht in het kantoor</div>
</div>
<div>
<div>
De aandacht vanwege je kleur en niet om wat je bent</div>
<div>
Constant afvragen of het wel goed genoeg is</div>
<div>
Lariam</div>
<div>
Diarree </div>
<div>
Het anarchistische, onveilige verkeer </div>
<div>
Lights off</div>
<div>
Het oppervlakkige sociale verkeer</div>
<div>
Kakkerlakken, ongediere, ratten in het kantoor, mieren</div>
<div>
Slechte medische voorzieningen</div>
<div>
Het dagelijks gebruik van Deet</div>
<div>
Het worstelen met hoe moeilijk het is te helpen</div>
<div>
Fietsen over zandpaadjes</div>
<div>
De puntschoenen van de mannen</div>
<div>
Bas in zijn blote bast</div>
<div>
Het gemis aan drive en commitment van Ghanezen om iets te proberen</div>
<div>
Het niet kunnen reserveren van een ticket van het openbaar vervoer</div>
<div>
Geen duidelijke opdracht hebben</div>
<div>
Het nauwelijks spreken van de lokale taal</div>
<div>
Het gedoe met het water</div>
<div>
De zwarte poly-tin bags</div>
<div>
Het zoeken naar woorden</div>
<div>
Het oncomfortabele, zweterige bankstel</div>
<div>
Niet van mensen op aan kunnen </div>
<div>
Vormelijkheid en courtesy van Engelsen / Ghanezen</div>
<div>
Het indringende gehuil van kinderen</div>
<div>
De zeep die in het wasgoed blijft zitten</div>
</div>
<div>
.........................</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-61278410805474368422013-02-16T09:38:00.000+00:002013-02-16T09:38:23.908+00:00We komen er aan! (maar wanneer precies?)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Maandag avond vertrekken wij uit Wa met de nachtbus naar Accra. Daar komen we dinsdag ochtend aan en gaan we onze laatste Ghanese zaken regelen.<br />
Woensdagavond vertrekt ons vliegtuig naar Londen. Daar stappen we over naar Amsterdam.<br />
Het reis schema is als volgt:<br />
<br />
Flight BA0078 to London on Wed 20 Feb 2013 22:40<br />
Depart<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Wed 20 Feb 2013<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>22:40<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Accra<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>06 hrs 45 mins<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>World Traveller<br />
Arrive<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Thu 21 Feb 2013<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>05:25<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Heathrow (London)<br />
<br />
Flight BA0428 to Amsterdam on Thu 21 Feb 2013 06:50<br />
Depart<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Thu 21 Feb 2013<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>06:50<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Heathrow (London)<br />
Terminal 5<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>01 hrs 15 mins<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Euro Traveller<br />
Arrive<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Thu 21 Feb 2013<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>09:05<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>Amsterdam<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span><br />
<br />
Dus met een beetje goeie wil zitten we donderdag op het middag uur aan de boterham in de Volgermoeren.<br />
Tot in Nederland allemaal!<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-1940749599555342282013-02-08T23:16:00.000+00:002013-02-13T19:24:11.262+00:00Wat Ons Fons gedaan heeft, namens jullie.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Onze 2 jaar in Ghana zitten er bijna op. We hebben heel wat bijdrages mogen ontvangen. Allerlei mensen vertrouwden ons kleinere en grotere geldbedragen toe om een steentje bij te dragen. We hebben het geld zo besteed dat het direct aan mensen en kinderen ten goede is gekomen, vooral diegenen die het vaak toch al moeilijk hebben. Daarnaast hebben we geprobeerd met Ons Fons een structurele bijdrage aan het onderwijs te leveren. Natuurlijk moet de overheid dat doen, maar als de mensen daarop moeten wachten......<br />
We vinden dat we er goed in geslaagd zijn, getuige het lijstje hieronder. Namens alle grote en kleine mensen hier in Ghana die jullie een eindje op weg hebben geholpen, heel erg bedankt. De bedragen in euro's staan achter de omschrijving. In totaal hebben we ruim 5000 euro uitgegeven.<br />
<br />
<br />
Leerlingenboeken Rekenen, Engels en Integrated Science voor een school in Kunchene<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>273<br />
Krukken Bakyele<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>13<br />
Foster Parent van Mabel van Child Support voor 3 jaar om haar school en levensonderhoud te betalen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>900<br />
Betaling van medisch onderzoek voor gehandicapte kinderen en een aanbetaling voor het aanmeten van speciale schoenen voor Bakyele, Lucy en Ankata<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>76<br />
Halve fiets voor familie Lucy om haar naar school te brengen (rest heeft familie betaald)<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>32<br />
Aanleg van elektriciteit in de JHS-scholen van Perisi en Sagu, communities nabij Wa 900<br />
Bijdrage aan het organiseren van de dancing-competition voor alle buurtkinderen op boxing-day<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>113<br />
Bijdrage voor het terugkeren van gehandicapte Bakuori naar zijn geboorteplaats Funsi, door zijn elektrische molen voor mais en graan te laten werken op stroom<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> om in zijn onderhoud te voorzien </span>297<br />
Binders voor braille for life project <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>37<br />
Frames voor een blinde leraar in Nadowli om leerlingen te leren weven 44<br />
Bijdrage MIRC project om laptops te lenen aan JHS-scholen voor het ICT-onderwijs<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>185<br />
De bijeenkomst van een dag van de supportgroep voor families van gehandicapte kinderen in Lawra<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>161<br />
De aanleg van elektriciteit in de JHS van Dapouha, community nabij Wa<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>283<br />
Gereedschap en hout voor dove Bayor om een timmerwerkplaats te beginnen<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>317<br />
Braillepapier en een lesboek in Braille voor blinde leraren in Nadowli<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>28<br />
Reis naar Funsi om start van terugkeer te gaan organiseren en een matras voor Bakuori<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>76<br />
Deelname van resource-teacher van de blinde studenten aan een conferentie over inclusief onderwijs<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>97<br />
Woordenboek Christina, student SHS<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>10<br />
Deuren en ramen voor Jujeidayiri JHS in Wa<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>1020<br />
Blindenstokken voor de blinde studenten van Wa SHS<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>145<br />
Kap voor geluidsisolatie van embosser voor het printen van brailleboeken<span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>200<br />
Totaal <span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre;"> </span>5207<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-62633287093229426382013-01-25T22:45:00.003+00:002013-01-26T00:02:51.169+00:00Kwartet!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
De laatse van ons viertal is op bezoek geweest in Ghana. Zonder Floris, dat wel. En op het nippertje, want het niet rijden van de Fyra had bijna roet in het eten gegooid.<br />
We hebben een dagje Accra verkend en na de winkelstraat, de ministries, James Town en Makola market hebben we lekker Indisch gegeten bij ons favoriete restaurantje. Ook nu weer was het een klus om een ticket voor de bus naar Wa te krijgen, maar met wat hulp en wat extra centen waren er net nog wat plaatsen op de achterbank. Een ervaring zo'n reis. In Wa kennisgemaakt met ons huis, de buurt en de yamballen van Odette. Juliana was blij met kleren die Caat had meegenomen. Hassan kwam ook kennismaken. Jaap en Caat hebben de markt bezocht en lekker voor ons gekookt. Ook hebben we ze een inkijkje gegeven in het werk wat we doen. We hebben veel gekletst. De buurtkindjes hebben genoten van het voetballen.<br />
2 dagen naar Mole met de olifanten en het zwembad en 3 dagen naar de kust bij Elmina waar we genoten hebben van strand en zee en ook het slavenfort hebben we bezocht. En veel reizen in bussen en busjes. Het was fijn om ze bij ons te hebben en Ghana te delen. Nu zijn ze alweer terug in de vrieskou van Nederland, dat scheelt wel 40 graden. Maar de herinneringen en de foto's hebben we nog!</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-73487118928694253802013-01-01T09:57:00.001+00:002013-01-01T11:54:08.110+00:00Dansen op Boxingday<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Odette (van ons restaurantje Alems) vertelde ons vorig jaar van haar initiatief om elk jaar op Boxingday, 2e kerstdag, een kinderprogramma te organiseren. Vorig jaar kon het niet doorgaan want ze was al meer dan een half jaar niet uitbetaald voor haar werk voor de gevangenis: het bakken van brood. Dit jaar dreigde hetzelfde te gebeuren, want ook dit jaar geen salaris. Met dit werk is ze inmiddels gestopt!We hebben haar financieel gesteund van ons Fons, maar wilden wel onze buurtkinderen mee laten profiteren. Op het moment van vertrek stonden er 25 kinderen klaar om mee te gaan. Sommige in prachtige kleren en sommige in hun oude gescheurde kloffie, maar alles ging mee. Wij voelden ons de ouders van een groot gezin en alle kinderen liepen hand in hand naar Alems. Het voelde echt als familie.<br />
Wij waren op tijd, maar Ghana begint altijd later dan de afgesproken tijd, veel later dan ons Brabants kwartiertje. Er waren ook al andere kinderen en samen wachtten we ....lang, heel lang. De geluidsinstallatie werkte niet goed. Wat kunnen Ghanese kinderen goed wachten. In Nederland zouden ze de tent al afgebroken hebben. Ik probeerde nog een tijdje de tijd te vullen met wat kerstliedjes, maar mijn Engels repertoire is beperkt. Er verscheen nog een Father Christmas in pak, muts en masker. Odette besloot eerst het eten te doen om de tijd te overbruggen. Alle kinderen kregen een volledige maaltijd van rijst met een stukje kip en een flesje frisdrank. Voor veel van "onze" kinderen een feest!. Toen was het tijd voor de quiz voor 3 kinderen met allemaal weetvragen: Wie is de president van Ghana, waar is Jezus geboren. Op die laatste vraag werd het antwoord Betlehem afgewezen, Jeruzalem was het goede antwoord volgens de quizmaster!<br />
Daarna was het probleem gefixt met nieuwe boxen en konden de kinderen in 3 leeftijdscategorieën laten zien wie er goed kan dansen. Azunto is de populaire dans, een wat introvert, asynchroon bewegen van lijf en leden met allerlei gebaren die in het huishouden gebruikelijk zijn, zoals het wassen, vegen. Kelvin van ons won de prijs bij de kleintjes en was supertrots, hij won een stuk zeep. Tenslotte dansten we met zijn allen en de kinderen moesten erg om mij lachen, ik vond dat ik het best goed deed. Tenslotte kregen ze een zakje met lekkers en een ballon om mee te nemen.<br />
Het was een belevenis voor de kinderen. Als Nederlandse leerkracht zou je het nooit zo organiseren, maar het was super, we hebben genoten van veel blije kinderen. De volgende dag kwamen ze vragen wanneer het weer is.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-7655483516101756162012-12-12T07:43:00.002+00:002012-12-16T10:09:24.936+00:00Domovuulo, Pie en Zuur<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Op toer door het achterland van het district Jirapa. Een paar maanden geleden zijn national volunteers van PRONET op pad geweest om gehandicapte kinderen te vinden. Waar zijn ze, niemand weet dat.. Het resultaat was 95 kinderen met allerlei verschillende en soms meerdere handicaps. Er zijn er veel meer, maar dit is een begin.<br />
Wat betekent dit nu. Ghanezen willen graag getallen en statistieken: hoeveel jongens, hoeveel meisjes, welke handicaps enz. Voor mij was het belangrijk iets met die cijfers te doen, om de cijfers een gezicht te geven. Het zijn kinderen!<br />
In januari komt een medisch team naar Jirapa om kinderen met fysieke handicaps te onderzoeken en te adviseren wat er mogelijk is om hun situatie te verbeteren. Tegelijkertijd is het sinds kort mogelijk een aanvraag te doen voor wat geld uit een potje dat voor onderwijs of hulpmiddelen gebruikt kan worden.<br />
1+1=2. Nu dus op pad om zo'n 30 kinderen met fysieke handicaps te bezoeken in hun huis om ouders er toe te bewegen hun kind te laten onderzoeken om te zien wat er mogelijk is. In de Upper West is standaard geen dokter voor onderzoek, dat doet een 'nurse'. Sommige van deze kinderen zijn nog nooit gezien door iemand met een medische achtergrond. Vitalis is een werknemer van PRONET, die mij op mijn motor rondrijdt en voor de introductie en vertaling zorgt.<br />
Wat een ervaring. Indrukwekkend. Hoe families en kinderen leven. Verstoken van alle hulp.<br />
We bezoeken onder andere een huis in Tuggo. Vrouwen zijn druk in de weer met bonen en mais, de opbrengst van het afgelopen farming seizoen. We wachten op een bankje van boomstammen. De vader vertelt open met een vriendelijk gezicht wat de situatie is. Domovuulo, een meisje van 11, Pie en Zuur (jongens van 8 en 4, zijn hun 3 kinderen. Ze kunnen kruipen en zitten op de grond. Ze kunnen niet praten, maar maken wel geluiden. Ze zijn al zo vanaf hun geboorte. Als ze ondersteund worden kunnen ze ook staan. De vader gaat ze halen en dan verschijn in een soort van slow motion 3 kruipende kinderen in grote T-shirts, die duidelijk last hebben van het zonlicht. Ze kunnen ook niet goed zien. Alle drie hetzelfde beeld. Het oudste meisje gaat al gauw terug. De kleinste zit vlak bij mij, ik streel hem over zijn handjes en gezicht en hij luistert zichtbaar naar mijn stem. Het gaat ons, ook Vitalis, aan het hart. Kinderen zijn de hulp voor later, voor dit gezin is dat uitzicht er niet. Het zal je maar gebeuren, zover van alles en dan dit lot. Moedig hoe open ze er over praten. Wat zal de toekomst brengen?<br />
De vraag wat voor mogelijkheden deze kinderen in Nederland gehad zouden hebben probeer ik telkens weg te dringen. Zinloos! Maar de vraag blijft komen...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-82784938778556436302012-12-04T17:42:00.000+00:002012-12-06T11:32:45.449+00:00Elections Ghana 2012<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
In een poging het thuisfront te informeren over de verkiezingen op vrijdag 7 december aanstaande, kan ik – o zo Ghanees – de pagina’s van de websites met algemene informatie niet openen, error of een leeg scherm. Dan maar zo uit mijn hoofd.<br />
Om de 4 jaar zijn er parlementsverkiezingen en presidentsverkiezingen. De 2 grootste partijen die in feite om de macht strijden zijn NDC van huidige president John Mahama en de NPP met voorman Nana Akufo-Addo. Het kan net als in 2008 heel spammend worden. De NDC zou de meer sociale partij zijn, voortgekomen uit de hoek van Gerry Rawlings, menigeen wel bekend van zijn coup en later als gekozen president. Hij doet nu zelf niet mee (je mag niet meer dan 2x gekozen worden), zijn vrouw wilde wel, maar die heeft de verkiezing voor de presidentskandidaat verloren. De afgelopen 4 jaar heeft de NDC geregeerd onder leiding van John Ata Mills, die in de zomer is overleden. Daarvoor was de NPP 8 jaar aan de macht. De NPP zou meer een liberale partij zijn, maar wat ze gedaan hebben istoch ook meer voor de mensen: meer voor scholen, de health insurance card geintroduceerd en het gratis bevallen voor zwangere vrouwen. Dus eigenlijk heel sociale dingen, NDC richt zich meer op wegen en economie. Erg onduidelijk, maar ja bij ons is de VVD en de PVDA ook niet meer zo duidelijk te onderscheiden. De NPP wil gratis voortgezet onderwijs, de NDC zegt dan meteen, wij wilen goede kwaliteit van onderwijs en dan kun je dat niet waarmaken.Er zijn ook meerdere kleine partijen, maar die doen niet echt mee. Vrouwen zijn ondervertegenwoordigd, de partijtop van de grote partijen bestaat alleen uit mannen.<br />
Wat wij merken van de verkiezingen is de enorme hoeveelheid discussies van iedereen om ons heen. Veel gaat in de lokale taal, dus de essentie missen we vaak. De strekking is: of je nu door de hond of door de kat gebeten wordt en ze beloven van alles maar doen het toch niet. De mensen hebben niet zoveel vertrouwen in de oprechtheid van de bestuurders en politici, het gaat altijd om geld. Enkele weken geleden hebben de parlementsleden zichzelf een salarisverhoging van meer dan 100 % gegeven. Een leerkracht verdient zo’n 600 GHC, de MP’s (member of Parliament) 7000, kan dit zomaar. Naast alle andere voordeeltjes: auto’s reiskostenvergoeding etc. Best wel wat mensen overwegen om niet te gaan stemmen. Het systeem is ook zo manipuleerbaar: Je kunt kiezen waar je geregistreerd wil zijn (als je er maar 3 jaar gewoond hebt). Dus in een zwakke constituency (al die Engelse systemen hebben ze overgenomen!), kun je zomaar wat meer mensen van een bepaalde kleur zoeken om te registreren. Veel mensen willen vredige verkiezingen, ze zijn trots op hun vriendelijke imago. Sommige mensen kiezen nu weer voor de NDC omdat een partij niet in 4 jaar kan laten zien wat ze kunnen.<br />
Wat nog interessant is om te vermelden is, dat in het verleden na een verschuiving van de regeringspartij veel belangrijke posten in het bestuurs- en serviceapparaat worden vervangen: niet met de goede skills, maar van de juiste kleur. Dan begint zo’n organisatie zoals bijvoorbeeld GES met veel nieuwe gezichten, zonder overdracht en begint het weer van voor af aan. Dit een ernstig voorbeeld hoe ontwikkeling en vooeuitgang wordt tegengehouden. Om van de corruptie maar niet te spreken.<br />
Tijdens de campagne heb je bezoeken van hoge partijbonzen, waardoor de stad volledig wordt ontwricht: vol motoren die idiote capriolen uithalen om de aandacht te krijgen, echt levensgevaarlijk en veel vlaggenvertoon. Overal staan borden op wie je moet stemmen. Je vraagt je af waarom mensen zo enthousiast zijn voor een partij, terwijl ze zelf moeten sjacheren om het een beetje voor elkaar te krijgen. Het schijnt dat mensen betaald krijgen om drukte te maken en als gekken door de straten te rijden. In Wa zijn 2 mensen omgekomen toen president Mahama op bezoek was. Bij bijeenkomsten (ralley’s) worden veel lawaai, muziek, speeches geproduceerd, tot in de nacht. Vandaag is de laatste campagnedag, we zijn verlost van het lawaai. Maar de hanen blijven kraaien en de moskeeën strooien hun gebed over ons uit in de nacht. Zo is er altijd wat.<br />
Wij worden door het Ministerie van Buitenlandse Zaken geadviseerd geen samenscholingen te bezoeken rondom de tijd dat de resultaten bekend worden. VSO pakt het rigoreuzer aan en vraagt ons op 7,8 en 9 decmber thuis te blijven. De meeste mensen verwachten wat hectiek in de grote steden van mensen die zich misdragen, zoals wij dat bij de voetbal ook hebben. Wij gaan vrijdagavond gewoon genieten van de Ghanese sterrenhemel bij Odette en laten de politeke sterren een beetje aan ons voorbijgaan, ofschoon Odette ook wel van een politieke discussie houdt, dus wie weet......<br />
<br />
Laatste nieuws: op Facebook kreeg ik - ongevraagd - een berichtje van John Mahama (nou ja, van zijn campagneteam). Spam in Ghana!!</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-61370449968122394132012-11-26T20:51:00.001+00:002012-11-27T11:07:19.212+00:00Al bijna thuis.......of toch niet?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
We zijn thuis. Hier in Ghana in ons huisje in Wa. Elke keer als we terugkomen van weggeweest, worden we zo hartelijk verwelkomd. Dan kan je niet anders dan je thuis voelen.<br />
Waar is thuis? Uiteindelijk voor ons een beetje in de buurt van de mensen waar we van houden. Over een kleine 3 maanden komen we terug naar de plaats waar ons (t)huis was. We gaan kijken of we losse eindjes kunnen oppikken, of misschien nieuwe steken kunnen opzetten op het breiwerkje wat ons leven is. We gaan veel mensen vasthouden, in de ogen kijken en genieten van samenzijn.<br />
En daarna komt het leven van alledag. We weten niet hoe dat zal zijn. Na bijna 2 jaar Ghana kunnen we ons voorstellen dat het niet gemakkelijk is om door te gaan waar we gestopt zijn. Die 2 jaar Ghana heeft ons veel gebracht. Het heeft ons geleerd over wat echt belangrijk is. Het heeft ons geleerd over onszelf en ons samen. Het heeft ons geleerd te knokken en meer uit jezelf te halen dan je voor mogelijk houdt. De Ghanese warmte en vriendelijkheid is als een deken, die we misschien in ons koude kikkerlandje wel heel erg missen. Maar we weten dan wel waar we aan toe zijn, we kunnen weer afspraken maken en mensen zijn duidelijk en direct. Hoe zal dat zijn?<br />
Maar voor dat we dat ervaren willen we graag in Ghana wat klussen iets verder brengen, afmaken lukt niet meer. Het zijn per slot van rekening nog bijna 3 maanden, toch? Die willen we ten volle benutten.<br />
3 Maanden waarin we genieten van de sterrenhemel en het liggend maantje als we bij Odette eten. 3 Maanden van hitte en harmatan (stoffige winden van de Sahara). Waarin we best wel zullen balen als de elektriciteit weer uitvalt en de fan het niet doet. Tijd genoeg om nog Ghanese namen op mijn tafelkleed te borduren. Voordat je in slaap valt wegdromen bij de mysterieuze geluiden van de Afrikaanse nacht. Elke nacht om 4 uur wakker worden van de moskeeen en het gekraai van de hanen. Met een goed gevoel de stem van Hassan horen: Grandfather and young girl. Genieten van de avondjes film kijken en lekker lezen. Nog even wat toertjes op de motor door het Afrikaanse land kunnen maken. Het Ghanese leven nog even met Jaap en Caat kunnen delen. Nog veel kunnen kleuren en spelletjes doen met de kinderen uit de buurt. De Ghanese verkiezingen gaan meemaken. Goed kunnen leven van wat er in Wa te koop is en steeds nieuwe dingen leren, gisteravond zoete aardappel met bonen en tomaat, mmmm. Een bordje havermout met banaan is nergens zo lekker als hier. Tijd waarin we hopen dat onze teenslippers en onze ijskast het nog even volhouden. De tijd van slapen zonder laken of deken en een heerlijke koude douche. Van muggen die wij nog steeds te slim af zijn om malaria te krijgen. Van diarrae en diarrae en diarrae. Van steeds weer versteld staan hoe sterk mensen zijn, hoe moeilijk ze het hebben en hoe ze er toch iets van weten te maken. Van fijn contact met collega's en collega-vrijwilligers.<br />
Ja, 3 maanden van zoveel. Het is heel dubbel. Steeds vaker komt de einddatum om de hoek. Bij het plannen van trainingen: Oh, dus nog maar één waar ik bij ben. Buurmeisje Rameeza, die dacht dat we al vertrokken waren. Mensen die vragen wanneer we weggaan.....<br />
We gaan het meemaken, eerst nog veel van hier en straks weer meer van daar.<br />
<br />
De foto's van Picasaweb zijn eventjes niet meer op de blog te zien, omdat het programmaatje niet meer goed werkt. We moeten even kijken of dat op te lossen is.<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-31794906381395632082012-11-04T14:06:00.001+00:002012-11-04T14:24:37.806+00:00Fufu stampen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Vandaag staat het maken van fufu met lightsoup op het program. We willen leren hoe fufu moet worden gestampt. Fufu is zo'n essentieel deel van Ghana, eigenlijk van heel Afrika, alleen heet het overal anders. In Wale is het kapalla en een must om te eten.<br />
Sakia onze buurvrouw heeft me een lijstje gegeven met boodschappen: 3 yams, voor 1 cedi tomaten, voor 1 cedi uien, voor 50 pesowa's garden eggs, onga-shrimp-blokjes, wat rode pepertjes en een stuk salmon (lekkere vis, maar geen zalm). Ik koop hem zonder kop om te voorkomen dat de kop ook in de soep terecht komt. Fufu is dus gemaakt van yam en dat is een belangrijk onderdeel van het Ghanese eten, zeker in het noorden, waar veel yam wordt verbouwd en nauwelijks cassave. Yam is een grote knol die gekookt lijkt op een droge aardappel. Er zit een plakkerig stofje in dat door te stampen de yam tot een kleverige puree maakt. Je eet er een pittige soep bij, een lichte soep van tomaat en vis ( zoals wij vandaag eten) of groundnut-soep (pindasoep met green leaves) of okro-soep (slijmerige soep van okro).<br />
Het is prachtig om te zien hoe Sakia alles snijdt met een groot mes, vanuit de losse hand, geen plankje. Garden eggs, tomaten en uien worden gekookt en fijngemalen met een ..... blender, jaja. Maar grinden op een schaal met ribbeltjes en een houten vijzel is ook heel gewoon. De pitjes van de tomaat worden er uit gezeefd en gedroogd om volgend jaar tomaten van te planten.<br />
De yam moet 45 minuten koken om het plakkerige gehalte te vergroten. Er wordt een plastic zak over de pan gedaan omdat de pan te vol is en het water niet teveel moet verdampen. Haar zus en dochter Mousa helpen ook. Vanaf 9 uur tot 12 uur zitten we bij het houtskool-vuurtje. We mogen niet helpen. Het is mooi om te zien hoe er telkens allerlei handelingen worden verricht zonder haast, even wat snijden even wat afspoelen tussendoor, geen tafel, alles op de grond, het is een groot proces en aan het eind is er niet zoveel afwas en is Sakia nauwelijks van haar plaats geweest. Ze heeft wel wat hulptroepen, de kinderen worden ingeschakeld met commando's, geen verzoeken. De buurtkinderen komen spelen en genieten de jongleerkunsten van Rens en proberen het zelf ook met een bal. Bas komt ook even stampen. Staand lukt toch het beste. Seidu, de man van Sakia, helpt ook nog even om staand de techniek van de vallende stamper te oefenen. Het kontakt met de puree moet kort zijn, anders zuigt de stamper zich vast in het kleverige goedje en is het zwaar om de stamper er uit te trekken. Om het gelijkmatig te maken moet er iemand de fufu omdraaien met de handen na elke plof. We vinden het best dapper van Sakia dat ze het aandurft met Bas, Rens en mij. Ze heeft er enorm veel plezier in. Na twaalven is de tafel gedekt en eten we fufu met lightsoup. Er moet wat zout bij en dan vinden we het best lekker, maar of het ons lievelingseten wordt is twijfelachtig.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-3273827330506652842012-10-26T15:21:00.000+00:002012-10-28T08:49:42.467+00:00Eid-al-Adha<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Vandaag 26 oktober is het Eid-al-Adha of Offerfeest of Slachtfeest. Van de twee islamitische feesten het belangrijkste feest. Eid-al-Fitr ofwel het Suikerfeest wordt gevierd na de Ramadan, de vastenmaand en wordt het kleine feest genoemd, het duurt een dag. Eid al-Adha duurt drie dagen en wordt daarom ook wel het grote feest genoemd. Dit feest markeert het einde van de bedevaart in Mekka (Hadj) en vindt op de tiende dag van de 12e maand plaats. Ofschoon Eid al-Adha altijd op dezelfde dag is van de islamitische kalender varieert de dag van de Gregoriaanse kalender elke jaar 11 dagen. De Gregoriaanse kalender is gebaseerd op de zon, de islamitische kalender op de maan.<br />
Met het vieren van dit feest wordt herdacht dat Ibrahiem (Abraham) gevraagd werd om zijn zoon Ismaël te offeren aan Allah. In de Koran staat het verhaal dat Allah vroeg aan Ibrahiem om zijn zoon Ismaël te offeren om te laten zien dat hij trouw en gelovig was. Toen Ibrahiem zijn zoon met een mes wilde doodsteken, kwam er een engel die zei dat een schaap de plaats van Ismaël mocht innemen.<br />
Dus op de eerste dag van het Offerfeest slacht iedere moslim die er geld voor heeft een schaap, of geit, koe, os, buffel of kameel. Dit gebeurt meestal in het dorp waar de man geboren is. Het vlees wordt in drie stukken verdeeld. Een deel is voor de familie, een deel is voor de buren of vrienden en een deel is voor de armen. Voor het Offerfeest worden de dieren onverdoofd geslacht. Onverdoofd slachten is in Europa en Nederland bij de wet verboden. Voor joden en moslims in Nederland mag dit alleen in speciaal erkende slachthuizen.<br />
Ook belangrijk van zowel Eid al-Adha als Eid al-Fitr is het Eid gebed. Dit is op een bepaalde manier de gebeden opzeggen, alles in navolging van de Profeet. Er zijn wel verschillende etiquettes. De mooiste kleren worden aangetrokken en vrouwen zijn ook welkom. Rens heeft het grote Eid gebed in het Jubileepark bijgewoond (zie filmpje). <br />
Vandaag start het voorbereiden van de maaltijden. Het delen is een belangrijk gebruik bij het vieren van het Offerfeest. De buren hebben ons voorzien van een lekkere maaltijd. Mousa, dochter van Sakia kwam met een pak lekker sap. Rens is na het Eidgebed uitgenodigd bij een jongeman thuis voor fufu met groundnutsoup met koeienmaag. Hij heeft het dapper geprobeerd.<br />
Iedereen ziet er mooi uit, vrouwen met prachtige jurken en hoofddoeken. De buurtkinderen zien er allemaal op hun eid-al-adha-best uit, prachtig! Veel kinderen hebben ook nieuwe schoenern, de meisjes lakschoenen met hakjes en strikjes.<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-49928763941343927372012-10-20T14:56:00.001+00:002012-10-21T17:40:17.073+00:00Rens in Ghana<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Hij is er! Lang weten we niet of het er van zal komen, maar op vrijdag 19 oktober arriveert Rens in Wa. Het ziet er even naar uit dat hij in Accra naar het verkeerde busstation wordt gebracht, maar uiteindelijk - met veel geluk, zoals dat met Rens vaker gaat - arriveert hij op het goede busstation. De eerste bussen die in Wa arriveren, laten ons nog even ongewis, maar in de laatste bus zit hij dan toch!<br />
We verwachten dat hij na een vermoeiende reis van dagen (op zaterdag al in Gent vertrokken) ineen zal storten na een reis met de nachtbus van ruim 12 uur en de hoge temperaturen. Maar nee, helemaal fit om dit avontuur aan te gaan. Erg leuk om hem Wa te laten zien, erg fijn om bij te kletsen, super om hem dichtbij te hebben. We zijn weer voorzien van koffie en zakken met pure hagelslag. Ook 2 chocoladeletters hoorden bij de verrassing (en wij wachten niet tot 5 december!). Veel spullen om de buurtkinderen te amuseren (strijkkralen, verf, kleurpotloden, kleurboeken, memory met dank aan Marthe). Met een vogelboek van Ghana hopen we de mooie vogels hier van een naam te voorzien. De otoscopen voor de toolkit hebben door Rens hun weg naar Ghana gevonden. Een volleybal en jongleerballen zullen ook hun nut wel weten te bewijzen de komende tijd. De afgelopen periode veel foto's gemaakt van de buurtkinderen, via het Kruidvat af laten drukken en door Rens mee laten nemen. Hier is de kwaliteit erg slecht en afdrukken is wel 10x zo duur. De kinderen waren er allemaal superblij mee en we hebben alweer nieuwe foto's moeten maken van allelei buurtgenoten die ook een foto willen. Da's weer een taak voor Jaap als hij in januari komt. Odette is blij met haar hoofdlampje om te koken in haar restaurant als de "lights off" zijn en dat gebeurt met vlagen dagelijks. Zoals deze dagen, helaas.<br />
Ook de kinderen van onze buurt weten Rens al te vinden. Hij heeft al kennis gemaakt met Hassan en Odette. We gaan er van genieten!</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-52421875778222386792012-10-05T17:22:00.001+00:002012-10-05T17:23:32.252+00:00BEST-for children training<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Dinsdag 2 oktober was een belangrijke dag voor het toolkit project BEST-for-children, waarover ik al eerder heb bericht. Zestien teachers van 8 scholen werden getraind om kinderen te screenen op gehoor en gezichtsvermogen. Zoals altijd wilde ik teveel, maar ik was er ook goed in om de essentie over te brengen. Voor sommige leerkrachten is het best wel hooggegrepen, maar ze zijn met tweeën van een school en kunnen elkaar helpen. Het motto was: A bad screening is worse than no screening. Dus gehamerd om het goed en precies te doen. Andere leerkrachten waren vlot van begrip en stelden goeie vragen. Ze waren allemaal erg betrokken, dus hopen maar dat dat een goede basis is om goed te testen. Veel leerkrachten hadden problemen met hun gezichtsvermogem en gehoor, zo bleek! Een leerkracht was zo slechtziend, dat ik me afvraag of ze de kinderen in haar klas kan zien, van die donkere gezichtjes in een donker klaslokaal??<br />
Na een maand van screenen evalueren we hoe het gegaan is. Daarna zullen we bekijken hoe we verder kunnen. Deze stap is weer gezet. Foto's vind je hierboven.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-67544886183413151412012-09-26T18:01:00.000+00:002012-09-27T17:55:50.207+00:00Bericht van Fons<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: inherit;">Ons Fons heeft weer wat mensen blij gemaakt. Graag willen we dat met jullie delen. </span><br />
<div>
<span style="font-family: inherit;"><b>Bayor,</b> de dove jongen die we als eerste gesponsord hebben met gereedschap, hebben we nu ook blij gemaakt met hout. Hij is klaar met zijn vakopleiding en gaat nu als volleerd timmerman aan de slag. Zijn leerkrachten zijn zo positief over hem, dat je hem zeker een kans gunt om een goed bestaan op te bouwen. </span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">We hebben van Ons Fons ook een klein stukje van het <b>MIRC </b>project gefinancierd. Bas heeft laten zien dat het mogelijk is om jongeren, die nog nooit een computer hebben gezien, toch kunnen ervaren wat een computer is. Iedereen die erbij betrokken was, wilde graag ermee doorgaan. GES heeft het project "geadopteerd" en moet nu ownership gaan nemen door ict-leerkrachten te leveren die naar de scholen kunnen met een MIRC-box met 5 laptops. Het begin van een mooie ontwikkeling...</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;"><b>Bakuori,</b> een gehandicapte man in een rolstoel in Wa heeft een matras gekregen Hij loopt tegen de 40 en met zijn lijf is een matras niet bepaald een luxe.</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">Ik heb een support-groep voor families van kinderen met handicaps bijgewoond in Lawra. Ik was onder de indruk hoe belangrijk het is dat mensen delen met elkaar dat ze "zo'n" kind hebben, en ze ervaren dat ze niet alleen staan. Ze krijgen informatie over allerlei onderwerpen die met hun kind en gezondheid te maken hebben. In Ghana bestaan nog allerlei vreemde beelden dat deze kinderen heksen of boze geesten zijn. Het kan ook besmettelijk zijn. Het komt nog steeds voor dat deze kinderen worden doodgemaakt of achtergelaten. Ze krijgen een health-inssurance-kaart als ze die nog niet hebben, waarmee ze gebruik kunnen maken van de basisvoozieningen van de gezondheidszorg. Zo belangrijk!. Kinderen spelen, waar het kan, samen. Ze krijgen wat eten. Er worden spelletjes gedaan. Wat een fijne sfeer. Wat me erg trof was een jonge moeder die vertelde wat ze de vorige keer geleerd had: "Ik heb dit kind gekregen en ik zal ervoor zorgen". Dit <b>SNAP</b>-programma (Special Needs Awareness Program) heeft Ons Fons ook gesponsord. De volgende bijeenkomst (elke 1e woensdag van de maand) wordt door jullie gefinancierd! Ik vind het zo inspirerend dat we in Jirapa nu proberen een commitee te vormen van belanghebbenden om over zo'n groep na te denken!</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">De Deputy Director van GES van Wa is met pensioen gegaan. Hij is een erg aardige man man, die ons een half jaar Wale les heeft gegeven. Daarnaast is hij erg betrokken bij het onderwijs. We hebben hem als afscheidcadeau een project laten uitkiezen. Hij heeft ervoor gekozen om een <b>Junior High School in Dapoeoa</b>, waar Bas met zijn laptops les heeft gegeven, te voorzien van electriciteit. Een belangrijke stap.</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">Wat nog in het vat zit, is het maken van een kap voor de embosser van<b> Ismail Salifu</b>, de resourceteacher van de blinde studenten van Wa Senior High School. Met hem heb ik de braille-bibliotheek gemaakt. Via Ghana Braille Press komt geen enkele Braille-studieboek beschikbaar en nu komen ze met vragen bij hem! Zijn gehoor begint heel erg na te laten, want het printen van Braille gaat met veel lawaai gepaard en hij zit daar uren naast. Om te zorgen dat blinde studenten nog lang van hem kunnen profiteren is dit een mooie bijdrage, De originele kap is te duur, maar hij heeft - als technische man - het allemaal uitgezocht en er wordt lokaal een kap gemaakt.</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">We reserveren ook nog wat geld voor <b> Mabel </b>van Child Support. We zijn aan het begin van dit jaar gestart als haar Foster Parents en hierna volgen nog 2 jaar waarin we onze bijdrage moeten leveren. Mabel was dit jaar de 2e van de klas. Ze is een bescheiden meisje met een prachtige lach. Ze kan mooi zingen. De kinderen van Child Support nemen een CD op om geld in te zamelen en Mabel is een van de solisten!</span></div>
<div>
<span style="font-family: inherit;">Allemaal super bedankt!</span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-51910250803264950632012-09-14T17:40:00.000+00:002012-09-14T21:34:16.866+00:00Inclusion in de praktijk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Ik ben naar Ghana vertrokken als Inclusive Education officer van Regional GES. Inclusief onderwijs is alle kinderen opvangen in de basisschool met onderwijs op maat, afgestemd op de onderwijsbehoeften van het kind. Een mond vol en het klinkt mooi. Nu is inclusief onderwijs in Nederland nooit gerealiseerd, wij hebben alle problemen mooi in hokjes gezet voordat iemand sprak over inclusief onderwijs en noemen dat Speciaal Onderwijs. De laatste jaren is er sprake van te streven naar Passend Onderwijs: met behoud van Speciale Scholen de kinderen zoveel mogelijk op maat bedienen in het gewone Basisonderwijs. Daar heeft de regering een stokje voor willen steken vanwege het geld, en door protesten ook weer niet, dus hoe nu de vlag erbij hangt, geen idee.<br />
Deze hele uitleg dient 2 doelen. Ten eerste kan ik nooit een specialist op dit gebied zijn, want ik heb nooit in een inclusief systeem gewerkt. Gelukkig heet ik nu Special Education Needs advisor, die zich toch richt op Inclusion. Daarnaast heb ik me wel verdiept in Inclusief Onderwijs gedurende mijn carrière op de GES (moest toch iets nuttigs doen). In Ghana is het beleid gericht op Inclusief Onderwijs en er wordt dan ook heel veel over geschreven en gepraat. Maar om het nu in de praktijk te brengen is een ander verhaal en zoals overal: het geld ontbreekt.<br />
Uit de aanpakken en doelgroepen heb ik er in mijn projecten 2 gekozen:<br />
1. Kinderen met handicaps opsporen en ze naar school zien te krijgen. Dat doe ik in Kunchene en het schijnt vrij uniek te zijn hoe we dat aanpakken. Door een tip van Ine en Peter heb ik misschien ook nog funding gevonden van het Liliane-fonds voor de kinderen daar en in andere dorpen waar we hierna gaan beginnen. Zij pakken het heel grondig aan en zelfs operaties vergoeden zij! In juni van dit jaar heb ik op de blog bericht over Ngmintuo en Lucy. Ze worden nu definitief aangemeld op school (hoop ik..).<br />
2. Een andere aanpak is het signaleren van kinderen met problemen. Dat gebeurt in Ghana in beperkte mate, maar in het Noorden van Ghana is het bar en boos. Het idee is als je niet weet welke speciale leerbehoeften een kind heeft, hoe kun je dan je aanpak in de klas erop aanpassen. Je moet dus beginnen met onderzoeken wat het probleem is. Ik ben gestart op het terrein van horen en zien, omdat daar in Ghana al veel over bekend is. Er zijn ook speciale scholen voor kinderen die niet of slecht kunnen horen of zien. Dat zijn vaak de ernstige, overduidelijke gevallen. Op gewone scholen blijken vaak kinderen te zitten met een gehoors- of gezichts-probleem, waarvan niemand weet heeft of waarover niet wordt gesproken. Die kinderen worden dan voor dom versleten. Ook gaan kinderen niet op tijd naar de dokter waardoor een te genezen probleem kan eindigen in een blijvende beschadiging. Dat vind ik hier het ergste: een ziekte of beperking die te voorkomen of te genezen was. Op dit moment leg ik de laatste hand aan 10 screening-toolkits met de mooie naam “BEST for children”, BEST staat voor <u>B</u>asic <u>E</u>ducation <u>S</u>creening <u>T</u>oolkit. Zodra ik wat foto’s heb zal ik ze in een album op Picasa web zetten. TENI sponsort dit project. Het wordt een koffertje met screeningsmaterialen en vier manuals. We starten met 8 scholen, verdeeld over het district Jirapa. Nu nog beperkt tot het screenen van horen en zien, maar in de toekomst kan het worden uitgebreid naar andere ontwikkelingsgebieden. Het screenen moet eenvoudig zijn en wordt uitgevoerd door leerkrachten die hiervoor worden getraind. Het is meer signaleren: als de screening uitwijst dat er misschien een probleem is moet het kind worden doorgestuurd naar de specialist. Alle kinderen die op de kleuterschool worden aangemeld moeten standaard worden gescreend. Daarnaast worden ook de kinderen gescreend, die op een of andere manier aanleiding geven tot twijfel over zien en horen. Om inclusief onderwijs echt in praktijk te brengen is in het project ook voorzien om alle leerkrachten van de deelnemende scholen te trainen in het aanpassen van je onderwijs aan kinderen met problemen met horen en zien.<br />
Om de toolkit te realiseren is wel wat organisatie vereist, want het moet helemaal van nul af aan bedacht en uitgevoerd worden. We drinken melk om lege blikjes te produceren voor de gehoorstest, de buurman heeft harde steentjes geregeld, het logo is ontworpen, het trainingsprogramma staat in de steigers, veel overleggen met een leerkracht van Wadeaf die (ook met behulp van het Lilianefonds een audiometer heeft gekregen) en met een optometrist van de Eye Clinic Wa, een super aardige, kritische en betrokken jongeman, bij de stichting Medic heb ik 8 gereviseerde otoscopen gekocht tegen kostprijs, Marja heeft 12 afdekbrillen opgestuurd, met een printshop in de weer om de test-kaarten te produceren, stickers met het logo, koffertjes zoeken en de handleidingen hoe te screenen en een met veel tips voor ouders en leerkrachten. Wat een klus, maar leuk om zo buiten de box iets tot stand te brengen. Eind November, na de train- en screenfase, evalueren we het project en is de bedoeling het uit te breiden naar meer scholen.<br />
Om te zorgen dat het misschien op een andere, meer centrale manier ingevoerd kan worden (dus niet alleen van onderaf, maar ook van bovenaf), heb ik contact met het Assessment Centre van Special Education in Accra en het Education College in Wa. Als ze er iets in zien en willen invoeren, wil ik ze een koffertje cadeau doen (van andermans leer...). Ook dit projekt is uniek voor Ghana, volgens mensen in het onderwijs. Dus duimen jullie mee??<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-49490051982342507432012-08-31T10:23:00.005+00:002012-09-02T13:36:43.880+00:00Vakantie deel 3: Burkina Faso<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Burkina Faso is het laatste land dat we bezoeken voordat we naar Ghana teruggaan. Het is meer vanwege de route dan dat we echte plannen hebben voor een bezoek. Het wordt afgeraden om in het noorden van Burkina Faso, tegen de grens met Mali, te reizen. Dat doen we dus ook niet.<br />
We reizen met een minibus, zeg maar onze Hyundai-bus met zo’n 16 passagiers. Ons hotel zou een bus regelen, wij verwachten een touringcar, maar dat was het dus niet. Allez dan maar….We mogen wel voorin, minder krap, maar wel erg kwetsbaar, ik zit liever middenin. De grens overgang is een van vele verrassingen. Een paar keer stappen mensen uit die later weer aan de kant van de weg staan om in te stappen, blijkbaar om bepaalde controles te vermijden. Ze hebben er allemaal wel lol om. Bij de eerste controle raakt het hulpje van onze chauffeur in een discussie verwikkeld met de politie en hij weet niet van stoppen. Uiteindelijk moet hij “blijven” en gaan we met een ander hulpje verder. Bij de grens blijkt verder dat we tegen hetzelfde bedrag als wij betaalden in Cotonou ter plekke een visum hadden kunnen krijgen. In Cotonou had men andere informatie…<br />
<br />
De eerste indrukken van het land zijn een meer islamitische sfeer, meer jurken en sluiers, sommigen dragen tulbanden als de Touaregs (prachtig!), met vierkanten lemen huizen maar ook ronde Fulani-hutjes, veel koeien, veel ezelkarretjes en het landschap is meer savanne dan in Ghana met minder begroeiing. Later begrijpen we dat Touaregs, die in het zuiden van Mali verblijven, hun land ontvluchten richting Burkina, omdat veel mensen in het zuiden van Mali het niet eens zijn met de overname van de noordelijke provincies door de Touaregs. Het is een lange rechte weg en onze chauffeur dendert met hogesnelheid door, ook in de dorpen, luid toeterend. Hij stopt alleen als er nieuwe passagiers hun hand opsteken. Er zijn regelmatig controles door de politie, bij een ervan moet onze chauffeur zijn papieren achterlaten (terwijl ze al 2 x goedgekeurd waren, snappen jullie het?). Het is ook andere koopwaar die door veelal meisjes wordt aangeboden via de raampjes, niet allemaal even duidelijk, maar de sesamkoekjes zijn overheerlijk. Een keer weigert de bus en moet de motor ontstoft worden door 5 minuten onder luid geraas zwarte roetwolken te produceren.<br />
<br />
Ouagadogou is druk, hectisch met veel motors én brommers. We zijn moe en kiezen voor een hotel in het centrum. Er hangt geen bordje op, maar de meisjes zeggen dat het wel een hotel is, beetje vreemd. Maar de tuin is prachtig en we laten ons verleiden. Er wandelt een grote schildpad van een halve meter rond én het Burkinese zusje van Poento, net zo lief en aanhankelijk! De kamer is nog niet klaar en we gaan de stad in en zoeken bij de post een internet-café. Veel gehassel, we worden belaagd om te kopen, kopen en dat vinden we niet fijn. Voor voetgangers is er eigenlijk geen plaats, op de stoep (ja die zijn hier wel itt Ghana) staat koopwaar of geparkeerde auto’s. Aan de rand van de weg is het levensgevaarlijk. We kopen poffertjes op straat, jam jam. Bij terugkeer in het hotel is de kamer nog niet vrij en wij balen daarvan. Uiteindelijk kunnen we toch terecht in een kamer van iemand anders. Als we ’s avonds in bed liggen probeert deze man onze deur te openen en het duurt een kwartier onder luid telefoneren voordat hij naar een andere kamer wordt gedirigeerd.<br />
<br />
De volgende dag krijgen we een rondleiding van een aardige jongeman van 22 jaar, Ousmane, die met zijn familie bronzen beelden maakt. We zien hoe tin en koper worden gesmolten om daarna in mallen van leem tot kunstwerken te worden veranderd. Het is een familiebedrijf, hij heeft het vak van zijn vader geleerd. Als hij of een ander familielid iets verkoopt wordt de helft verdeeld onder de familie. Er zijn veel beelden van dunne lange vrouwenfiguren en dieren, niet echt onze smaak. Wij kiezen voor een wat ronder gevormd koppel en natuurlijk een olifantje. Ousmane leidt ons nog rond op een indrukwekkende markt met hele smalle gangetjes en we maken kennis met zijn moeder. Een prima invulling voor deze dag in Ouaga. We besluiten nog een keer terug te komen voor het zuidwesten van Burkina dat erg mooi schijnt te zijn.<br />
<br />
De terugweg naar Ghana gaat niet over rozen. Tot Leo is het OK, dan stopt het openbaar vervoer. Wij huren een taxi naar de grensplaats Hamile voor veel geld. Onze taxichauffeur is een jonge gast die niet gewend is aan hoe het werkt aan de grens en rijdt een stopbord van de politie voorbij. Een zware overtreding zegt de politieagent. Zijn papieren blijken ook niet in orde en ook hij moet “blijven”. We proberen nog wat te bemiddelen, maar le loi est le loi. Als ik zeg dat dat ook niet altijd zo is, krijg ik een boze blik en Bas redt me door te zeggen dat dat overal ter wereld zo is. Dan nog een dikke 3 uur in een propvolle trotro en we zijn thuis. Moe maar voldaan zoals zeggen.<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-58885937241860055382012-08-25T18:04:00.000+00:002012-08-25T19:50:48.423+00:00Vakantie deel 2: Benin<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">Togo zit er op, Benin komt er aan. Een auto
brengt ons snel naar de grens vanaf de hoofdweg nabij Lac Togo. Een 2 daags visum
is niet meer te koop aan de grens, blijkt nu. De geuniformeerde man die ons
moet doorlaten is onvermurwbaar: eerst terug naar Lomé om een visum kopen is de
enige mogelijkheid. 8 uur later zijn we terug, met visum. Dezelfde man heet ons
hartelijk welkom in Benin. Snel een groepstaxi gezocht in de drukke
grensplaats. We worden afgezet bij Auberge de Grand Popo, een relatief rustig
en luxe hotel aan een mooi stuk kust van Benin, net over de grens. Drie dagen lekker
aan zee. Beetje lezen, beetje wassen, beetje wandelen, beetje internetten en
lekker eten. Normaal wordt dit eenvoudige vissersdorpje in de weekends
overlopen door mensen uit de grote steden. Nu is het er erg stil. In Grand Popo
kunnen we met onze visa card betalen. Als het echter op betalen aankomt werkt
de techniek niet. We hebben ook niet voldoende CFA’s meer om de rekening te
voldoen. Gelukkig zit in onze reisriem nog een voorraadje euro’s die we voor
noodsituaties hebben meegenomen.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">Daarna door naar Ouida. We hebben onze eerste
zem ervaringen. De motortaxi’s, zems, zijn er veel, snel en goedkoop, maar wel
zonder helmen. In Ouida een uiterst eenvoudige doch prima hotelkamer gevonden. We
bezoeken het lokale museum dat ons informeert over de Portugese slavenhandel op
m.n. Brazilië. Grappig is om te horen dat teruggekeerde slaven Braziliaanse
gewoontes hebben ingebracht, onder ander het carnaval. We horen over, en zien
ook taferelen van het koninkrijk van Dahomey wat ons nog meer nieuwsgierig
maakt naar Abomey, waar dit rijk vroeger gevestigd was en waar we over enkele
dagen naar toe gaan. We lopen de oude slavenweg af die van het dorp naar de kust
loopt. Een mooie wandeling langs bijzondere voodoo beelden en mooi waterland
die eindigt bij de Porte de Non Retour. Zo’n poort heeft elke stad met een
slavenfort. Deze heeft echter ook een Porte de Rétourné. Tegen de avond nog het
Foret Sacree bezocht met wederom veel buitenissige beelden.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">De volgende dag naar Cotonou, de informele
hoofdstad van Benin. Vanuit Le Chante d’Oiseau (katholiek guesthouse) hebben we
Cotonou verkend en alvast een visum voor Burkina Fasso gekocht bij het
consulaat. Meteen maar een multi entry visum voor 3 maanden gekocht. Dan kunnen
we nog een keer naar Burkina vanuit Wa de komende maanden. Cotonou is een erg
drukke stad en vooral het aantal motoren en motortaxis is erg indrukwekkend.
Het is een hele ervaring om in deze hectiek achter op zo’n motor te reizen. Gewandeld,
geïnternet en onze enige Olympisch tv-ervaring gehad.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">We gaan op route naar Abomey, met de bushtaxi.
Lekker volgepropt, want als echte hollanders hebben we er voor gekozen om geen
3 plaatsbewijzen voor ons tweeën te kopen, zoals de chauffeur voorstelde, zodat
we nu met 4 volwassenen op de achterbank zitten. En dat 4 uur lang. We zijn
blij als we een keer kunnen stoppen zodat we de benen kunnen strekken.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">Abomey is een van de hoogtepunten van onze
reis. Dat weet je natuurklijk nooit van te voren. Maar achteraf zijn we erg
blij met ons bezoek. We landen in hotel La Lutta waarvan we weten dat het erg
basic is en dat eigenaar Da een excursie verzorgt langs de vele overblijfselen
van het koninkrijk van Dahomey. Het is allemaal waar. Het hotel is errug basic
en zolang als je in gedachten alles wat je hoort bewegen maar houdt voor een
gecco of een lizard, dan is het goed uit te houden. De excursie is fantastisch.
Da op zijn brommertje brengt Jeannine en mij – beiden achterop een zem – in 3
uur tijd langs talloze tempels en paleizen die zijn overgebleven uit het oude
Dahomey. Da vertelt kleurrijk in zijn charmante engels. We bezoeken ook een
fetish-markt waar je alle ingredienten kunt kopen die de traditionele genezer
nodigt heeft om iets te brouwen om jou beter te maken. ’s Avonds kookt Da een
heerlijke maaltijd voor ons die we in het ‘restaurant’ nuttigen.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">Na een frans ontbijt, de volgende morgen, met
de zems naar het busstation gebracht. Drie uur wachten op zo’n station is geen
straf. Aankomst en vertrek van bussen is erg hectisch. Je ziet hoe de verkopers
hun voorbereidingen treffen om daarna hun waren aan de man te brengen.
Prachtige taferelen. Uiteindelijk vertrekken wij zelf in zo’n bus. We zitten
lekker comfortabel op de achterbank en rijden over een prima asfaltweg naar
Natitingou (Nati in de volksmond). In een gesprekje met een Beninois in de bus
wordt Ghana met Benin vergelijken en de man prijst Ghana de hemel in vanwege de
ontwikkeling die dat land doormaakt. Ik vertel dat wij andere ervaringen
hebben: Benin lijkt beter georganiseerd, betere wegen, schoner, minder
wildplassers, minder rommelige winkeltjes, meer authentieke muziek en cultuur,
betere afwerking van meubels en huizen. In francofone landen wordt ook beter
frans gesproken dan dat er in anglofiele landen engels wordt gesproken (voor
zover dat te vergelijken is). Het franse regime heeft zich sterker laten gelden
in hun koloniën dan het engelse en dat merk je nog steeds.</span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="NL" style="font-family: inherit;">Nati heeft een leuke markt waar je als blanke
nog over heen kunt lopen zonder steeds aangeklampt of aangesproken te worden.
We regelen een bezoek aan Parque de Pendjari, een natuurpark met veel wild. Het
wordt niet aangeraden om in de regentijd het park te bezoeken, omdat het wild
zich terugtrekt in de natte bossen en omdat het hoge gras het zicht ontneemt.
We boeken toch een auto met chauffeur voor de zondag. Om 5 uur in de morgen
vertrekken we voor een reis van 100 kilometer naar het park. We komen aan in de
ochtendschemer en bij binnenkomst bestijgen wij onze troon op de achterkant van
de pickup. Heerlijk in de open lucht zien we alles aan ons voorbij trekken: prachtige
vogels, baboons, olifanten, alle soorten antilopen. We hebben zelfs leeuwen
gezien, iets dat we vooraf niet konden bedenken. Het gebeurde zo onverwacht,
dat we eigenlijk maar 1 goede foto hebben kunnen schieten. We realiseerden ons
ook niet dat we op een twintigtal meters van 6 volwassen leeuwen bevonden in de
onbeschemde achterkant van een pickup. ‘Ce n’est pas dangereux’ zei onze guide.
De middag gepast afgesloten in een prachtige eco-touristische omgeving met een
waterval. Daar ook genoten van een eenvoudige maaltijd. Onze chauffeur bracht
ons naar het stadje Tangieta, van waaruit we de volgende dag onze reis naar Burkina
Fasso gaan vervolgen.</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-28366276300527113152012-08-19T23:04:00.005+00:002012-08-20T15:58:48.248+00:00Vakantie deel 1: Togo<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Precies een maand geleden schreven we voor het laatst op de blog. Dat hoort zo als het vakantie is. Even helemaal weggeweest. Het voelt goed om weer thuis te zijn. Met mooie ervaringen. Een paar ervan willen we met jullie delen...<br />
By the way, vandaag was het in Nederland warmer dan in Ghana, is het jullie toch gelukt!!<br />
<br />
TOGO<br />
We steken bij Ho de grens over ter hoogte van Kpalimé. In een oude taxi op een zeer slechte weg bereiken we Kpalimé. We zijn op zoek naar het dorp op het Daniye Plateau, waar ik ruim 30 jaar geleden 6 weken heb doorgebracht om mee te werken aan de bouw van een school. Ik herken het gebouw van Astovot, de organisatie waar ik mee ben gegaan, maar het is te huur. We bezoeken het Centre Artisanal, waar ik nu, net als 30 jaar geleden, een batikdoek koop. De manager van het hotel waar we verblijven blijkt uit een dorp te komen dichtbij Dayes Atigba, zoals "mijn dorp" heet. Hij verhuurt ons zijn wagen met chauffeur en hij gaat zelf ook mee. De tocht naar het Daniye Plateau is prachtig, mooie vergezichten en dat wist ik ook nog. Bij binnenkomst in het dorp herken ik de centrale pomp en de lange hoofdstraat. Er zijn 2 basisscholen aan het begin en aan het eind en ik ben verward. We lopen de weg 2x, we bezoeken de vervanger van de chief die meldt dat de directeur van Astovot uit mijn tijd, Mamadou Pam een paar jaar geleden is overleden. Ik kom er achter dat de plaats waar we destijds sliepen Foyer des jeunes heette. Nu is dat gebouw op een andere plaats. De zoon van de chief gaat ook mee, dus een hele delegatie helpt mij in het zoeken naar de overblijfselen uit mijn herinneringen. Foto's heb ik niet meegebracht, die waren al opgeslagen bij All Safe voordat we naar Ghana gingen, geen zoeken aan! Ik herken een graftombe en die blijkt inderdaad uit 1978 te zijn. Uiteindelijk komen we iemand tegen die op de school gezeten heeft waaraan wij meegewerkt hebben. De school is er niet meer (!), maar ze wijst de plaats waar hij gestaan heeft. Zij was in die tijd een leerling van de school. Nu begrijp ik dat de school bij binnenkomst van het dorp stond en ons verblijf aan het andere eind van het dorp en niet andersom. Herinneringen blijken steeds een magisch gebeuren. Het kwartje valt en het plaatje begint te kloppen. Ik herken een gebouw (achter een nieuwer gebouw), dat vrijwel zeker onze slaapplaats is geweest. Het is een heel bijzondere ervaring. We bezoeken ook nog het klooster van Dzogbegan en die herinnering klopt helemaal. We eten gastvrij bij de vader van Serge en slapen bij zijn zus in Daniye Elevayon.<br />
Op de terugweg naar Kpalimé bezoeken we de waterval van Kpimé en ook daar komen herinneringen boven. Zoals Bas zei: dit is jouw dag en dat was het helemaal.<br />
<br />
Een ander hoogtepunt in Togo was het bezoek aan een voodoo-priesteres in Togoville. Bij binnenkomst moeten we onze bovenkleding uit doen en een pagne (afrikaanse doek) omslaan. We moeten met een bepaalde wijze van handen klappen (op de knieën en 4x4 keer klappen in een ritme) onze komst aankondigen. Dan mogen we binnen in een ruimte met vele foto's en certificaten. Er staan "stools", een soort troon voor hooggeplaatste mensen, die we ook kennen van de Ashanti's in Ghana, wij zitten aan de overkant op matten. Een jong kind ligt lekker duimend op de mat voor de stool van de grand-pretre zoals ze heet. Ze blijkt een bekende priesteres te zijn en regeringsleiders komen ook bij haar. Na binnenkomst een opnieuw geklap is er een inwijdingsceremonie met sterke drank, dat ook voor de voorouders wordt geplengd op de grond. Er wordt betaald, natuurlijk. We mogen vragen stellen. We vragen om een succesvol einde van ons werk in Ghana. We vragen ook nog om een goed woordje voor onze kinderen. Ze zal het meenemen in haar volgende ochtend-gebed. Dan praten we nog een tijdje en ik laat haar de foto's van de kinderen zien. Floris wordt een slim jongetje zegt ze en dat geloven we best graag. Ze geeft ons een armband ter protectie en ja, hij zit nog steeds om mijn arm, tot nu toe heeft het gewerkt....</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-52736795222440612212012-07-20T09:43:00.000+00:002012-07-24T14:54:34.808+00:00Je hebt van die weken...Dit was er zo een. In het weekend is er een incident geweest in Wa waarbij twee Amerikaanse Peace Corps volunteers betrokken zijn geweest. 's Nachts zijn ze overvallen en bedreigd met machetes. In de situatie die volgde is een van de overvallers door een volunteer met een zakmes gestoken. Later bleek de overvaller te zijn overleden. Veel onduidelijkheid, maar waakzaamheid voor ons was geboden. Ghanezen zijn erg rigoreus in hun mening en zeggen allemaal dat de overvaller dit verdiend heeft. Een paar weken geleden heb ik nog met de betrokken volunteer een heel gesprek gehad, een reuze aardige gast. Wat er nu gebeurt met hen is onduidelijk. Alle Ghanezen zeggen dat ze beloond zullen worden, maar dat gaat ons toch te ver. Het is onzettend voor de jonge mensen in kwestie, het was nauurlijk zelfverdediging, het zal je maar gebeuren. Peace Corps heeft alle volunteers uit de Upper West tot nader order teruggetrokken, net zoals een Franse vrijwilligersorganisatie. De Japanse Jaica-organisatie heeft vrijwilligers voorlopig verboden 's avonds op pad te gaan.<br />
Wij voelden en voelen ons superveilig in Wa. Toch heeft de directeur van VSO Ghana de voorzorgsmaatregel getroffen alle Wa-volunteers voor 48 uur te "evacueren" naar Jirapa en verder. Hoewel er geen aanwijzingen waren voor repercussies voor blanken, vonden ze dit toch nodig. Wij hebben 2 leuke dagen gehad bij Cath en Ellie, twee Engelse volunteers in Jirapa. Een flesje wijn erbij en veel gezelligheid, dat is nog eens leuk evacueren.<br />
Bas heeft veel nuttig werk gedaan en computers van een trainingscentrum weer bruikbaar gemaakt. Op een computer werden 1400 virussen gevonden!!. Mijn werkgebied is Jirapa, dus ik had afspraken en een evaluatie met ouders, leerkrachten en GES-officer over de gehandicapte kinderen die nu naar school gaan in Kunchene. Ouders zijn erg blij. Lucy loopt redelijk met haar krukken en kan zelfs een klein stukje zonder krukken lopen (ze kon alleen maar kruipen!). Ze brabbelt kleine woordjes, tot nu toe zei ze niets. Ngmintuo is opener geworden, speelt met andere kinderen en hij begint al vragen te stellen (dit deed hij nooit). Hij begint ook al eigen antwoorden te geven, voorheen herhaalde hij meestal de vraag. De school wil ook Bakyelee opvangen in het nieuwe schooljaar. Er zijn ook nog wat problemen met vervoer en met goed zitten in de klas. De leerkracht wil wat hulp bij het lesgeven (zij is niet getraind!!). Tja, dan ben je gewoon blij! Ik heb wat foto's en filmpjes laten zien. Kijk ik op, staat er een cirkel van zo'n 80 kinderen om ons heen met allemaal van die verbaasde ogen, heel speciaal. Ze zien je dan toch als een marsmannetje.<br />
Op de terugweg naar Wa blijkt (achteraf) mijn tas op het achterknipperlicht te drukkken, dat in de knalpijp wegsmelt. De tas is van onder verbrand (sorry Marijke en Rob van die groene Heineken-tas, hij is niet meer), wat kleren zijn geschroeid. Maar ik heb niets gemerkt, het had anders kunnen aflopen, dus weer erg blij.<br />
En zo net gezongen voor jarige Floris, 1 jaar vandaag. Hiep hiep hoera! Ook voor jarige Wessel! Ook weer blij!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-2851047810499744062012-07-05T12:11:00.002+00:002012-07-07T07:26:56.218+00:00Vare<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;">Vare is de naam voor blad, voor groen. Van Lawra naar Wa op de
motor in het regenseizoen is geen straf. Zeker niet als ik nu heelhuids thuis
terug kan kijken op een prachtige rit door het groen. We hebben nu volop
regenbuien, geen kleintjes!! En het droge, dorre savannelandschap van Noord
Ghana is groen. Ik heb nog nooit zoveel prachtig groen gezien. We hebben toch
veel gewandeld en veel door de natuur getrokken in Nederland en België,
zou je zeggen. En toch is het hier zoveel groener, soms lichtgevend groen.
Misschien door het contrast met het diepe rood van de aarde. Ook alles wat ik zie is natuurlijk, de huizen zijn van natuurlijke materialen, de palen zijn
boomstammen, het klopt, het past. Mijn blik wordt nauwelijks gestoord door wat
mensen op de aarde wegzetten. De weg is meestal helemaal leeg, alleen voor mij. De
dorpen zijn kleine oases met vriendelijke mensen, kinderen die uitbundig
zwaaien, het dorpsleven, mensen met hun koopwaar, mensen samen onder de
mangoboom en de farmers op het land, het straalt een ongekende rust uit. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: inherit;">Natuurlijk is het
niet zo mooi als het eruit ziet. Het is hard werken voor de mensen - en de
kinderen! - op het land. Vandaag waren veel mensen op weg met hun dieren
naar de markt in Nadowli, veel levend vee, maar ook een dood varken achter op
de fiets, een geschoten haas op de rug of arme schapen bijeengefrot op het dak
van een trotro. Ik kan er nu beter naar kijken, het hoort hier. Wat is het
alternatief voor de mensen??<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: inherit;">In mijn tuintje
wordt het ook een beetje groen. Ja, we hebben een klein stukje grond op ons
binnenterreintje klaargemaakt om wat te verbouwen, kijken hoe het groeit. De
kinderen van Child Support hebben koeienmest verzameld van de kuddes van de
Fulani's (herders uit Burkina Faso) die bij hen achter wonen.We hebben
kikkererwten en bonen in de grond gestopt, van Sakia de buurvrouw heb ik zaad
voor mais en okro gekregen, Twee yams die uitgeschoten waren hebben we in heuse
heuveltjes geplant (dat hoort zo) en een paar koolplantjes (uit zaad gekregen
van Marian) doen nog een laatste poging te overleven. Het bloemenzaad van Ine
en Peter vond de omstandigheden hier te zwaar, helaas.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: inherit;">Vare, groen. De
kleur van dit groen staat op mijn netvlies. Het is niet op foto´s te vangen,
maar toch een kleine poging...</span><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-2962987654127036212012-06-16T16:51:00.002+00:002012-06-16T16:51:14.514+00:00Met laptops naar de scholen: MIRC<br />
<div class="MsoNormal">
Na een lange
voorbereiding was het eindelijk zo ver. Ik, Bas, ben een aantal weken langs
Junior High Schools in afgelegen gebieden gereden om de kinderen daar een
bescheiden ervaring op te laten doen met het praktisch gebruik van een
computer. De bezochte scholen hebben
geen faciliteiten, geen elektriciteit en zijn moeilijk te bereiken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Het is namelijk zo dat kinderen
aan het eind van hun JHS examen moeten doen in ICT. Veel van de kinderen in het
noorden van Ghana en zeker in de afgelegen gebieden, hebben vaak nog nooit een
echte computer gezien of er ooit op gewerkt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Het is de bedoeling om
aan het einde van deze weken samen met betrokkenen te bekijken of het project een
vervolg verdient en – nog belangrijker – of betrokkenen hierin met menskracht
en financiële middelen willen investeren. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Met dit in mijn hoofd heb
ik het MIRC project opgezet. MIRC staat voor Mobile ICT Resource Centre. Eerst
een voorstel geschreven om stakeholders warm te krijgen en om geld los te
krijgen om de benodigde spullen te kopen. Uiteindelijk heeft het Ministery of
Education in Accra mij 5 laptops gegeven, heeft RLG – de leverancier van de
laptops – reserve batterijen voor de laptops gegeven en heeft mijn
verjaardagsvisite in Nederland het me mogelijk gemaakt om een mooie usb-gevoede
led-projector en dito luidspreker aan te schaffen. De overige kosten worden uit
Ons Fons bekostigd. In de tussentijd heb ik Ghana Education Service van Wa
Municipal District enthousiast gemaakt om dit project in hun district uit te voeren.
20 scholen werden aangewezen om mee te doen aan het project. Uiteindelijk zijn
er daar 8 van overgebleven, omdat de overige scholen al zelf ICT faciliteiten
hadden of over een ICT lab in de naaste omgeving beschikken.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Uiteindelijk heb ik een trainingsprogramma
ontwikkeld (muis- en toetsenbordtraining en programma- en computerverkenning),
heb de motor reisklaar gemaakt (een op maat gelaste boxhouder laten lassen;
Wino, nog bedankt voor het idee) en de trainingsbox ingericht: naast het al
eerder genoemde materiaal nog wat muizen en muismatten gekocht en de inhoud van
een oude computer verzameld voor de look and feel. Het trainingsprogramma heb
ik enigszins aan laten sluiten bij het al bestaande ICT curriculum voor JHS. Indien
er ICT leerkrachten en boeken aanwezig zijn, wordt tamelijk stringent volgens
dat curriculum les gegeven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Allereerst begonnen met
een kort intake gesprek met schoolhoofden en ICT leerkrachten om in te schatten
of de scholen enthousiast zijn om mee te doen, om de verwachtingen te peilen en
om duidelijk te maken wat het project nu precies inhoudt. Sommigen hadden de
indruk gekregen dat de te gebruiken laptops op de school achter zouden blijven.
Voor mij was het ook belangrijk om een ruimte met tafels en stoelen ter
beschikking te hebben om in en aan te werken. Van de eerder genoemde 8 scholen
zijn er uiteindelijk 6 overgebleven. Eén school ligt in de stad en maakt al
gebruik van ICT faciliteiten in de buurt. De andere school had begin dit jaar
24 laptops van de overheid gekregen om mee te werken. De uitdaging voor deze
school is nu om stroomvoorziening te realiseren, zodat de laptops ook daadwerkelijk
gebruikt kunnen gaan worden.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
In Ghana wordt relatief fors
geïnvesteerd in ICT onderwijs. Speciale cursussen voor ICT leerkrachten, voor
het automatiseren van de administratieve organisatie, PC’s en laptops worden
door allerlei NGO’s en overheidsorganisaties aan scholen en
schooladministraties gegeven, nieuw en tweede hands. Daar tegenover staat het
gegeven dat de kwaliteit en kwantiteit van het bestaande onderwijs forse
uitdagingen kent: tekort aan (gekwalificeerde) leerkrachten, klaslokalen onder
de bomen, klassen van soms over de 100 leerlingen. Als het mee zit heeft een
klas muren en een dak, ramen en deuren, voldoende bankjes voor de kinderen, een
schoolbord met krijt en voldoende leerboeken voor de kinderen. Wat de ICT
omgeving in de scholen betreft, komt het er vaak op neer dat als er al hardware
is, dat er dan meestal geen elektriciteit en/of onderhoudscapaciteit aanwezig
is om de computers te laten werken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Over de ervaringen van
afgelopen weken ben ik kort: iedereen was erg enthousiast, zowel leerkrachten
als kinderen. Het is geweldig om ca. 200 kinderen te raken met een onderwerp
waar ze (echt allemaal) razend in geïnteresseerd zijn, maar waar de meesten nog
nooit de gelegenheid voor hebben gehad. Het is leuk om aan het eind van een
sessie de meerderheid met een zeker gemak zich zien te bewegen achter en op de
laptop. Betekende wel vaak dat er opnieuw een laptop opnieuw geïnstalleerd (image
hoor) moest worden, maar dat werk heb ik er graag voor over. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Het was jammer dat leerkrachten
over het algemeen na schooltijd geen tijd meer hadden om zelf ook wat ervaring
op te doen achter de computer. Andere banen of verplichtingen waren meestal de
oorzaak daarvan. Een ander aspect is dat deelnemers aan een workshop in Afrika
daar vaak een geldbedrag voor terug verwachten (T&T: een meestal nogal
ruime vergoeding voor reiskosten en maaltijden).<o:p></o:p></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-43837616690361379972012-06-13T17:20:00.001+00:002012-06-13T17:35:58.184+00:00BlijVandaag was ik weer in Kunchene en daar zag ik Ngmintuo op school, een blij en vrolijk kind. Zelfs een beetje ondeugend. Ik ben blij dat ik dit mee mag maken. Vandaag bij Bakyelee op huisbezoek geweest. Zijn ouders ondersteunen dat hij naar school gaat. Ze zullen naar Jirapa gaan om hem medisch te laten bekijken. Dan weten we een beetje wat te verwachten met zijn benen. Het project geeft hen geld hiervoor. Dan kan hij volgend jaar naar school. Zijn oudere broer en zus zullen hem moeten dragen, 3 km over zandpad. Ik zit alweer te denken aan een karretje, we zullen zien.<br />
Ik voeg drie foto.s toe aan het album Kunchene, een foto van Ngmintuo van 6 maanden geleden bij zijn huis en twee van vandaag in de klas.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-90793754937225175422012-06-09T09:35:00.000+00:002012-06-18T15:16:10.585+00:00Succes en tegenslagInclusive education - onderwijs voor alle kinderen in dezelfde school - was een van mijn taken op papier toen ik naar Ghana ging. Waar te beginnen als goed onderwijs nog zover weg is. Denk aan de jaren 50 en 60 en bedenk dan dat er kinderen met een speciale leerbehoefte in de klas zitten.<br />
Toch ben ik met leerkracht Joseph in september 2011 in Kunchene gestart om kinderen met een handicap naar school te krijgen. Kunchene is een dorp 8 km over de zandweg van Jirapa vandaan, dat weer 60 km ten noorden van Wa ligt. Er is ook met de chief gesproken over dit project. Niemand weet waar deze kinderen wonen en met hulp van mensen uit het dorp zijn er 4 kinderen gevonden. Voor Lucy en Ngmentuo zagen we mogelijkheden. Ik heb al eerder bericht over Mintur, die eigenlijk Ngmentuo heet. Een jongen van 10 jaar, halfzijdig verlamd met epilepsie, nog nooit naar school geweest, zijn wereld is het huis van zijn ouders. Dan is er Lucy, bij het eerste bezoek blijkt ze enkel te kunnen kruipen en niet te kunnen praten. Met allebei is communicatie mogelijk en geven ze aan instructies te begrijpen. We hebben ouders moeten overtuigen dat we het zinvol vinden om de kinderen naar school te laten gaan. En toch ook moeten we vertellen dat lezen en rekenen er misschien niet in zit. Het gaat om erbij horen, samen leven, leren van en met elkaar. Het zijn vooral de moeders die zich de opoffering getroosten om hun kind kilometers ver naar school te brengen. Ik heb bewondering voor ze!<br />
Voor deze 2 kinderen hebben we voorbereidingen getroffen om naar school te gaan. Eerst een onderzoek in het ziekenhuis. Voor Ngmentuo leverde dat medicijnen op waardoor zijn aanvallen verdwenen. Lucy kreeg krukken en leerde hier binnen no time mee lopen. Er werden uniformen en wat schoolmateriaal aangeschaft. Er volgden gesprekken met de headteacher en de leerkracht van de kleutergroep (leerlingen varierend van 5-10 jaar). We hebben nagedacht over de doelen die we stellen voor de kinderen. Het is niet gemakkelijk om in Ghana leerkrachten uit te leggen, dat leren niet alleen lezen en schrijven is. Joseph is weer een van die bevlogen mensen in Ghana die ervoor gaan, onder leerkrachten toch - helaas - een minderheid. Hij is in meerdere opzichten onmisbaar, en zeker voor de barriere in taal en cultuur.<br />
Vorige week was de eerste schooldag. Ngmentuo was op vrijdag gekomen en niet op maandag. Uit de beschrijvingen was hij erg actief, levendig en happy. Hij heeft veel steun aan zijn kleine zusje. Lucy was er op maandag een klein meisje van 9 met stralende ogen. Vrijdag ben ik terug gegaan om te kijken hoe het loopt, of er problemen zijn en of ik ergens mee kan helpen. Ngmentuo heeft op dinsdag een epileptische aanval gehad op school en is sindsdien niet meer op school geweest. Wel een tegenvaller, maar we moeten eerst maar eens op huisbezoek wat er aan de hand is en hoe het zit met de medicijnen.<br />
Lucy was er wel en zelfs Bakyelee was er. Een jongen van een jaar of 10 die niet kan lopen en ook zijn rechterhand niet kan gebruiken en die nog niet 'gevonden' was. Een groter kind van school had de moeder verteld dat ze hem kon brengen. Wel mooi dat het zo werkt!!<br />
Om de leerkrachten te beschermen tegen een grote toeloop van gehandicapte kinderen , moeten we het een beetje volgens de procedure doen. Eerst huisbezoek en bezoek aan het ziekenhuis en als we mogelijkheden zien een schoolorientatie-periode.<br />
Dit werk valt onder PRONET waar ik nu werk. Er zijn ook plannen om een soort halfway-opvang te creëren voor deze kinderen, een paar dagdelen in de week. Dan is er gelegenheid voor gewenning en observatie. Van daaruit kan dan het traject naar school worden ingezet. Is dat niet mogelijk dan is er toch een opvang waar kinderen elkaar kunnen ontmoeten. We moeten ook een maximum stellen aan het aantal kinderen per klas. Juliana, de KG-teacher, heeft buiten het farming seizoen 75 kinderen in haar klas en dan nog 2 met extra zorg............<br />
Ik heb met Lucy en Bakyelee gespeeld, grapjes gemaakt, getekend en flessendoppen gesorteerd. Ik heb in 2 paar stralende ogen gekeken toen ik ze een compliment maakte. Lucy begint al ietsjes te praten. Toen ik wegging zwaaide ik en zei bye, Lucy zwaaide terug en zei bye!!!<br />
(Klik op de foto's boven als je stralende kinderogen wilt zien! Er staan ook 2 ontroerende filmpjes op).Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-68179402973686683762012-05-24T20:22:00.001+00:002012-05-25T14:21:53.369+00:00Jonas en Peter....<br />
<div class="MsoNormal">
zijn 2 leerkrachten in
Nadowli, 40 km ten noorden van Wa. Jonas is een gepensioneerde leerkracht, die
nog lesgeeft op een katholieke basisschool in het vak Religion. Peter is
een jongeman, die sinds 2 jaar lesgeeft op een onderbouwafdeling van de
middelbare school (Junior High School). Hij geeft vocational crafts, en wel het onderdeel weaving. Van touwen maakt
hij door een bepaalde wijze van knopen en door het gebruik van verschillende
kleuren de mooiste stoelbekledingen. Voor de bezoekers van Ghana: de stoelen
van KOSA en de stoelen van de ontvangstruimte van Sognaayilli.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Door onze collega
Adrienne was ik gevraagd om eens met deze 2 leerkrachten te praten. Want ze
hebben 1 overeenkomst: ze zijn blind. Stel het je maar voor. Je ogen dicht en
voor de klas. Bij dat idee krijg ik het Spaans benauwd, als leerkracht heb je
je ogen o zo nodig. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Vorige week hebben we een
gesprek gehad. Best lastig want Ghanezen zijn wat vormelijk, zeker in het
begin. Blinde mensen zijn bovendien wat meer op zichzelf, altijd afwachtend. Ik
had me wat voorbereid op wat tips in klassenmanagement en hoe zich te
verzekeren van support van ziende leerlingen en collega’s. Maar hun vragen gingen
vooral over leermiddelen. Allebei hebben ze geen braillepapier en een frame met
pen om in Braille te schrijven. Jonas wil graag een bijbel. Nu werkt hij als
volgt: zijn dochter leest voor uit de bijbel en hij schrijft het op in Braille
op een frame dat telkens zinnen door elkaar laat lopen ( en dan kan een blinde
er niets meer van maken, al die puntjes door elkaar). Wat een investering om
een klein stukje bijbeltekst voor te kunnen lezen! Ook Peter beschikt niet over
een tekstboek waarin de onderwerpen van zijn vak uiteengezet worden. Voor zijn
vak heeft hij ook geen budget om materialen van te kopen!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ismail, de leerkracht van de blinde studenten in Wa
Senior High School, kan mij 2 pakken Braillepapier, 2 frames en 2 pennen (een
soort prikpennen) verkopen. Die heb ik vandaag aan Jonas en Peter gegeven. Jonas als een
kind zo blij. In een klein gesprekje vertrouwt hij me toe, dat hij verhalen
gaat schrijven, hoe ontroerend. Ik vertel hen, dat we dit
kunnen doen dankzij familie, vrienden en collega's. </div>
<div class="MsoNormal">
Peter geeft les terwijl er géén ziende klassenleerkracht aanwezig is, net als in ons voortgezet onderwijs: vakleerkrachten. Ik bied Peter aan om een les bij te wonen en er dan samen over te praten. Het is
een ervaring. Hij doet zo zijn best. Hij geeft weefinstructie aan een klein
groepje van ongeveer 5 studenten, de rest, zo’n 35 leerlingen, wacht, sommigen
maken huiswerk, sommige slapen, giechelen of kletsen zachtjes, een enkeling
probeert de leerlingen te bewegen zich met respect op te stellen jegens hun
leerkracht. Voor mij een positieve verrassing, maar het blijkt ook wel aan mijn
aanwezigheid ( d.w.z. 1 paar ogen) te liggen. Vijf leerlingen verlaten het lokaal tegen de regels. 35
Kinderen zonder bezigheid, dat zou oorlog worden bij ons. Een keer komt een
ziende collega controleren om orde op zaken stellen. Toch wel mooi, want
ondersteuning van collega’s is zo belangrijk.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ik geef wat tips,
maar er is geen pedagogische en didactische basis waar die tips op aansluiten,
dus erg moeilijk voor Peter. We komen te spreken over meer kinderen
bezighouden met werk. Maak kleine frames waar kinderen in kleine groepjes mee
kunnen oefenen. Hij vindt het geweldig. Alleen deze keer laat ik ook wat meer
initiatief bij hem zelf. Hij gaat naar de timmerman om af te spreken
wat hij wil hebben en overlegt dan met mij. Mensen zijn hier soms ook wel gemakkelijk. De assistant headteacher heeft gezegd te pleiten voor een stukje
budget voor Peter. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ik ben ook nog bezig om
een tekstboek Religion voor Primary school en een tekstboek vocational crafts
voor JHS te bemachtigen. Ik kan het dan scannen en bewerken en met behulp van Ismail
printen in Braille. Alweer zo’n klein projectje, waarin ons Fons toch weer iets
groots heeft verricht.<o:p></o:p><br />
(Niet vergeten, even op Floris klikken boven en dan vind je ook het webalbum Jonas en Peter.)</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-53033804002977517762012-05-13T19:34:00.001+00:002012-05-14T09:02:12.860+00:00Jong geleerd, oud gedaan<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Muziek en dans nemen een belangrijke plaats in in het leven van jong en oud in
Ghana.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Naast de populaire gospel- en techno-muziek is er ook –gelukkig- traditionele
muziek. Bij elke ceremonie hoort muziek en dans, ook bij begrafenissen. Het
hele jaar door zijn er festivals waar traditionele muziek en dans te zien en te
horen zijn. Zo hebben wij in oktober van het vorig jaar het Kobine festival in
Lawra bezocht (al eerder over bericht). Het is een dankfeest voor een goede
oogst. Twee weken geleden bezochten we het Bong Ngo festival in Jirapa. De
aanleiding is de vrucht van de dawadawaboom. Deze vrucht wordt te vroeg geplukt
en dan is de opbrengst lang niet zo groot. Na het festival is het verbod op het
oogsten opgeheven. De vruchten worden gefermenteerd tot een soort
kruidenmengsel voor soepen en sauzen. Op dit festival zien we verschillende
dansgroepen. We zijn onder de indruk van een meidengroep, die om beurten een
variatie laten zien in tweetallen. Maar
de traditionele dans met schelpen en bellen blijft fascinerend.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">De traditionele muziek wordt
gespeeld op drums en een xylofoon. De xylofoon is een houten instrument met een
aantal hardhouten staven. Er onder hangen kalebassen als klankversterkers. Het
is zowel een percussie- als een melodisch instrument. Bas heeft een kleine
xylofoon van Francis gekregen. Hij wil hem leren spelen op de xylofoon en in ruil daarvoor wil
Bas Francis leren te werken op de computer. Goede deal!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">De kinderen uit de buurt laten zien hoe muziek en dans in hun leven een rol speelt. Ze
laten het graag zien als er publiek is. Ze hebben geen enkele terughoudendheid
en dansen heel serieus. Een fimpje laat zien hoe kinderen van klein tot groot
aan de overkant van een cafeetje duidelijk op ons ‘nasala’s = witten' gericht
laten zien wat ze kunnen op de klanken van de moderne muziek van de spot
(=cafeetje). Deze week oefent buurjongen Hamdan op onze xylofoon en hij vindt
het geweldig. Feiza, Filemon en Theresa kleuren op dat moment, maar kunnen op
de klanken van de xylofoon niet stilzitten en showen hun danstalent. Hoe
vertederend! Geniet van het filmpje (klik op een van de filmpjes, dan op logootje van You-tube rechtsonder, dan boven het filmpje op BasvanPruijssen en dan zie je alle filmpjes van ons, bovenaan het filmpje Jong geleerd, oud gedaan).!</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6315981277208607661.post-29822167518365166932012-05-07T07:49:00.003+00:002012-05-09T19:41:20.761+00:00Nood breekt wet<span style="font-family: inherit;">Van Diny en Wino hebben we het boek NOOD BREEKT WET gekregen,
geschreven door David van Bodegom. Enkele jaren geleden heeft hij als arts-onderzoeker in het Noord-Oosten van Ghana gewerkt en hij heeft
zijn ervaringen verwerkt in een roman.</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Een jonge tropenarts zet na negen jaar studie voor het eerst
voet in een vergeten hoek van Afrika. Op tragikomische wijze laat de schrijver
zien hoe mensen in extreme omstandigheden veranderen. Door de ogen van de jonge
arts bezien ontmoeten we een tandarts die tussen de patiënten door zelf aan het
lachgas lurkt, een pater die de hele dag video’s kijkt en een handelaar die
zich naar lokaal gebruik twee vrouwen aanmeet. Maar ook in de tropenarts dringt
Afrika steeds dieper door. In hoeverre blijven zijn geloof en idealen in stand
als het leven blijkt te bestaan uit een aaneenschakeling van noodgevallen? Nood
breekt wet is een indringende schets van het reilen en zeilen in een Afrikaans
missieziekenhuis. Het is een overrompelend verhaal over de houdbaarheid van
idealen onder veranderende omstandigheden.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Het boek is voor ons een feest van herkenning over hoe het in Ghana
toegaat, van de plastic zakjes in het landschap, tot de gammele staat waarin de
meeste auto’s verkeren, van leven bij de dag tot de rust van mooie momenten
onder de boom. De houdbaarheid van idealen is een onderwerp wat ons raakt. Als
arts zijn het vaak kwesties van leven en dood en die maken het wel schrijnend.
Wat is een leven waard? Als ICT-er en schooljuf maak je ook heel wat
schrijnende of ongelooflijke situaties mee, maar er is niet meteen een leven
mee gemoeid. Het maakt dat we ons dagelijks afvragen hoe met bepaalde situaties om te gaan. We proberen er naar te kijken vanuit Ghanees
perspectief. Onze eigen Nederlandse bril schiet hier schromelijk tekort en
maakt ons ongelukkig. Dan is het leven hier moeilijk leefbaar.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Om een idee te geven een bloemlezing
kleine gebeurtenissen van afgelopen weekend, die elke keer een beroep doen op:
Wat moet ik hier mee? De eerste reactie zou kunnen zijn : Dat doe je toch niet,
maar hier werkt dat anders.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- Bas heeft een afspraak gemaakt om vrijdag ICT boeken op te halen op een
school, maar de teacher en de meeste leerlingen zijn er niet omdat ‘the rain
has come”.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- Mijn afspraak op vrijdagmiddag om over de invulling van mijn werk te praten
wordt een week verzet omdat de coördinator niet op komt dagen - blijkt een uur
later - en deze week zijn de betrokkenen naar een workshop in Tamale.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- De bal lenen we voor de 2<sup>e</sup> keer in zijn leven uit aan de buurtkinderen om er mee
te spelen. We horen dat ze veel plezier hebben. Uiteindelijk wordt de bal op
onze veranda gelegd, lek. Ik doe de poort open en links om de hoek staan wel 15
kinderen van klein tot groot met vragende ogen te kijken. Tja, wat zeg je
dan???</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- Een van de kinderen die vaak komen tekenen en kleuren laat een vork met een
blikje met eierschalen achter op onze veranda (=speelgoed). Ik vraag aan haar
het mee te nemen en ze pakt het op en gooit het met vork en al in de struiken
tegenover ons huis. Ik doe een poging uit te leggen dat we de wereld schoon moeten houden, maar haar ogen zeggen
me toch dat het hier anders werkt.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- De buurvrouw heeft 2 bloesjes voor me gemaakt, de eerste keer krijg ik het
restant stof terug, de 2<sup>e</sup> keer niet. Zondagavond staat haar jongste
zoon parmantig met een mooi bloesje (van mijn stof) voor haar huis. Zeg je er
iets van (had het even gevraagd of….)? De mouwtjes zijn van een andere kleur,
er was iets te weinig overgebleven.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- Op vrijdag is al ons geld op, geen enkele Cedi meer. De banken zijn "leeg" of de pinautomaten zijn
kapot door de wisselende stroomsterkte. Gelukkig kunnen we op zaterdag aansluiten in een rij en geld pinnen
met een VISA-kaart, wij hebben die keuze!</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- Op de fiets in het donker en geen straatverlichting levert soms spannende
situaties op zoals een geparkeerde motor net na de bocht , 2 meter van de kant
in het pikkedonker. Gelukkig zijn we altijd bezig met rekening houden met onverwachte
situaties…</span><br />
<span style="font-family: inherit;">- En nu ik dit schrijf is de stroom weer uit, het is tegenwoordig een dagelijks
probleem. In Ghana maakt niemand zich daar druk over, accepteert het of zegt met een sip gezicht Tja, Ghana.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Een nieuwe jonge vrijwilliger op Child Support zei gisteren:
Hoe komt het toch dat als hier een project is opgezet en het blijkt goed te
werken, het vaak in elkaar stort als de mensen die het opgestart hebben weg
zijn. Daar zit het grote probleem voor veel liefdadigheid-organisaties en funders (sustainability en accountability zijn veel gebezigde woorden) . Op de
lange termijn is het rendement laag. Dat maakt ook dat we ons – bijna dagelijks
– afvragen wat gaat dit opleveren? We weten het niet.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;">Nood breekt wet is een boek voor mensen die durven dromen.
Soms tegen beter weten in. Zekerheden zijn er in dit opzicht niet. Het gaat dan
ook niet om het resultaat. Het gaat om de weg die we gaan. En dat geldt niet alleen voor hier…..</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/13410488177248453803noreply@blogger.com0