Van Cape Coast tot Elabo

Op pad met Rik en Hilke om Ghana te leren kennen. We besluiten een stuk kust te verkennen dat grotendeels onbekend is voor ons allemaal: van Cape Coast tot Elabo aan de grens met Ivoorkust. Ghana's historie is vooral aan de kust te vinden in de vorm van slavenforten. We bezoeken het kasteel van Cape Coast en krijgen een rondleiding door de slavendungeons en passeren the door of no return. Het lukt nauwelijks om ons echt te realiseren wat zich hier allemaal heeft afgespeeld. De zee is nu vredig en de vissers prepareren hun netten en hun boten. Cape Coast is een prettige stad, misschien wel de leukste van Ghana. We reizen met chauffeur Ivans in een landrover naar Beyin aan de westkust waar we op een idyllisch plekje tussen de palmbomen aan het strand bivakkeren in een broeierige hut voor 4 personen. Het uitzicht op zee vergoedt alles. Helaas zien we geen turtles die op deze kust in het goede seizoen hun eieren komen leggen in het zand. We bezoeken Ankasa, het laatste oerbos volgens de boeken. We zijn al gewaarschuwd dat het wild grotendeels al ten prooi is gevallen aan jagers. Wat we zien is een flinke drol van een bosolifant (?) met prachtige vlinders erop en we horen apen! We zien prachtige bomen en een imposante "kathedraal" van bamboestruiken. Het was heerlijk om weer te wandelen,  maar de hunkering naar een bosrand  met een vergezicht is gebleven.
Nzulezu, dorp op palen. We zijn vroeg en kunnen zo genieten van de stilte van de ochtend in het bootje over de lagune. Volgens de gids hebben de mensen dit dorp op palen gebouwd om in een strijd tussen stammen in het verleden zichzelf te beschermen. Het water staat laag vanwege het droge seizoen, maar het is niettemin indrukwekkend. Er wonen zo'n 500 mensen. Er is een hoofdpad en elke dwarsstraat wordt bewoond door een extended family (ouders, kinderen, kleinkinderen). Er is een Primary school, voor het vervolgonderwijs moeten de kinderen naar de school in Beyin. Kinderen "elastieken" met een van plastic zakjes aan elkaar geknoopt elastiek, jeugdherinneringen komen boven. We drinken een flesje fris en een paar kinderen verdwijnen met de doppen om een spelletje te spelen: wie de dop omgedraaid op de dop van de tegenstander krijgt wint de dop van de ander. Mooi om te zien hoe ze toch spelen!
We hopen in Elabo lekker krokant stokbrood te kunnen kopen (zoals het geval is aan de oostgrens met Togo). Het is hectisch aan de grens,  een boze politieman zegt dat we geen foto's mogen maken en.... er is geen stokbrood. Onderweg zien we hoe palmwijn wordt getapt uit de palmboom, en het smaakt ons allemaal goed!
Cape Tree Point is het meest zuidelijke puntje van Ghana, de middelste van 3 rotsige punten in de Golf van Guinee. Er is een vuurtoren die beheerd wordt door Charles, een vrolijke artiest, die er een kleurige stukje Ghana geschilderd heeft. De rotsen hebben aantrekkingskracht op Rik en Hilke en ze klauteren naar een rots in de branding. Daarna van Dixcove naar Bushua via een voetpad wat  niet echt een voetpad is, vinden wij. Bushua is een stadje dat timmert aan zijn imago als surf-city en heeft aantrekkingskracht op backpackers. We genieten van een Mexicaanse tortilla (!) in een restaurantje op het strand en zien hoe wave-surfers een poging wagen. We maken ons een voorstelling hoe het hier over 10 jaar uitziet. Op de terugweg maken we ons eigen pad tussen bomen, velden en prive-eigendommen.
KOSA is om uit te rusten. Nadat we eerst een fikse wandeling van Elmina naar KOSA (11 km) over het strand hebben gemaakt. We zien een beach resort dat bijna door de zee wordt opgeslokt. We kunnen hier niet meer over het strand. Later begrijpen we dat er illegale zandwinning plaatsvindt (40 vrachtauto's per week). Protest tot op het hoogste niveau levert niets op, omdat lokale chiefs en politie de financiële voordelen niet willen missen. We genieten van ons eigen terrasje, van het eten, van het zwemmen in zee (achter een rots die de branding breekt), van lezen, van Janef (Israelisch kaartspel) en Boonanza (Rik wint meestal, dat is wel jammer).
Het was mooi! De reis van en naar Wa is ook een avontuur, maar Rik en Hilke doen dat erg goed. Nog een weekje en dan zwaaien we ze uit.