Vandaag staat het maken van fufu met lightsoup op het program. We willen leren hoe fufu moet worden gestampt. Fufu is zo'n essentieel deel van Ghana, eigenlijk van heel Afrika, alleen heet het overal anders. In Wale is het kapalla en een must om te eten.
Sakia onze buurvrouw heeft me een lijstje gegeven met boodschappen: 3 yams, voor 1 cedi tomaten, voor 1 cedi uien, voor 50 pesowa's garden eggs, onga-shrimp-blokjes, wat rode pepertjes en een stuk salmon (lekkere vis, maar geen zalm). Ik koop hem zonder kop om te voorkomen dat de kop ook in de soep terecht komt. Fufu is dus gemaakt van yam en dat is een belangrijk onderdeel van het Ghanese eten, zeker in het noorden, waar veel yam wordt verbouwd en nauwelijks cassave. Yam is een grote knol die gekookt lijkt op een droge aardappel. Er zit een plakkerig stofje in dat door te stampen de yam tot een kleverige puree maakt. Je eet er een pittige soep bij, een lichte soep van tomaat en vis ( zoals wij vandaag eten) of groundnut-soep (pindasoep met green leaves) of okro-soep (slijmerige soep van okro).
Het is prachtig om te zien hoe Sakia alles snijdt met een groot mes, vanuit de losse hand, geen plankje. Garden eggs, tomaten en uien worden gekookt en fijngemalen met een ..... blender, jaja. Maar grinden op een schaal met ribbeltjes en een houten vijzel is ook heel gewoon. De pitjes van de tomaat worden er uit gezeefd en gedroogd om volgend jaar tomaten van te planten.
De yam moet 45 minuten koken om het plakkerige gehalte te vergroten. Er wordt een plastic zak over de pan gedaan omdat de pan te vol is en het water niet teveel moet verdampen. Haar zus en dochter Mousa helpen ook. Vanaf 9 uur tot 12 uur zitten we bij het houtskool-vuurtje. We mogen niet helpen. Het is mooi om te zien hoe er telkens allerlei handelingen worden verricht zonder haast, even wat snijden even wat afspoelen tussendoor, geen tafel, alles op de grond, het is een groot proces en aan het eind is er niet zoveel afwas en is Sakia nauwelijks van haar plaats geweest. Ze heeft wel wat hulptroepen, de kinderen worden ingeschakeld met commando's, geen verzoeken. De buurtkinderen komen spelen en genieten de jongleerkunsten van Rens en proberen het zelf ook met een bal. Bas komt ook even stampen. Staand lukt toch het beste. Seidu, de man van Sakia, helpt ook nog even om staand de techniek van de vallende stamper te oefenen. Het kontakt met de puree moet kort zijn, anders zuigt de stamper zich vast in het kleverige goedje en is het zwaar om de stamper er uit te trekken. Om het gelijkmatig te maken moet er iemand de fufu omdraaien met de handen na elke plof. We vinden het best dapper van Sakia dat ze het aandurft met Bas, Rens en mij. Ze heeft er enorm veel plezier in. Na twaalven is de tafel gedekt en eten we fufu met lightsoup. Er moet wat zout bij en dan vinden we het best lekker, maar of het ons lievelingseten wordt is twijfelachtig.
Sakia onze buurvrouw heeft me een lijstje gegeven met boodschappen: 3 yams, voor 1 cedi tomaten, voor 1 cedi uien, voor 50 pesowa's garden eggs, onga-shrimp-blokjes, wat rode pepertjes en een stuk salmon (lekkere vis, maar geen zalm). Ik koop hem zonder kop om te voorkomen dat de kop ook in de soep terecht komt. Fufu is dus gemaakt van yam en dat is een belangrijk onderdeel van het Ghanese eten, zeker in het noorden, waar veel yam wordt verbouwd en nauwelijks cassave. Yam is een grote knol die gekookt lijkt op een droge aardappel. Er zit een plakkerig stofje in dat door te stampen de yam tot een kleverige puree maakt. Je eet er een pittige soep bij, een lichte soep van tomaat en vis ( zoals wij vandaag eten) of groundnut-soep (pindasoep met green leaves) of okro-soep (slijmerige soep van okro).
Het is prachtig om te zien hoe Sakia alles snijdt met een groot mes, vanuit de losse hand, geen plankje. Garden eggs, tomaten en uien worden gekookt en fijngemalen met een ..... blender, jaja. Maar grinden op een schaal met ribbeltjes en een houten vijzel is ook heel gewoon. De pitjes van de tomaat worden er uit gezeefd en gedroogd om volgend jaar tomaten van te planten.
De yam moet 45 minuten koken om het plakkerige gehalte te vergroten. Er wordt een plastic zak over de pan gedaan omdat de pan te vol is en het water niet teveel moet verdampen. Haar zus en dochter Mousa helpen ook. Vanaf 9 uur tot 12 uur zitten we bij het houtskool-vuurtje. We mogen niet helpen. Het is mooi om te zien hoe er telkens allerlei handelingen worden verricht zonder haast, even wat snijden even wat afspoelen tussendoor, geen tafel, alles op de grond, het is een groot proces en aan het eind is er niet zoveel afwas en is Sakia nauwelijks van haar plaats geweest. Ze heeft wel wat hulptroepen, de kinderen worden ingeschakeld met commando's, geen verzoeken. De buurtkinderen komen spelen en genieten de jongleerkunsten van Rens en proberen het zelf ook met een bal. Bas komt ook even stampen. Staand lukt toch het beste. Seidu, de man van Sakia, helpt ook nog even om staand de techniek van de vallende stamper te oefenen. Het kontakt met de puree moet kort zijn, anders zuigt de stamper zich vast in het kleverige goedje en is het zwaar om de stamper er uit te trekken. Om het gelijkmatig te maken moet er iemand de fufu omdraaien met de handen na elke plof. We vinden het best dapper van Sakia dat ze het aandurft met Bas, Rens en mij. Ze heeft er enorm veel plezier in. Na twaalven is de tafel gedekt en eten we fufu met lightsoup. Er moet wat zout bij en dan vinden we het best lekker, maar of het ons lievelingseten wordt is twijfelachtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten