Op toer door het achterland van het district Jirapa. Een paar maanden geleden zijn national volunteers van PRONET op pad geweest om gehandicapte kinderen te vinden. Waar zijn ze, niemand weet dat.. Het resultaat was 95 kinderen met allerlei verschillende en soms meerdere handicaps. Er zijn er veel meer, maar dit is een begin.
Wat betekent dit nu. Ghanezen willen graag getallen en statistieken: hoeveel jongens, hoeveel meisjes, welke handicaps enz. Voor mij was het belangrijk iets met die cijfers te doen, om de cijfers een gezicht te geven. Het zijn kinderen!
In januari komt een medisch team naar Jirapa om kinderen met fysieke handicaps te onderzoeken en te adviseren wat er mogelijk is om hun situatie te verbeteren. Tegelijkertijd is het sinds kort mogelijk een aanvraag te doen voor wat geld uit een potje dat voor onderwijs of hulpmiddelen gebruikt kan worden.
1+1=2. Nu dus op pad om zo'n 30 kinderen met fysieke handicaps te bezoeken in hun huis om ouders er toe te bewegen hun kind te laten onderzoeken om te zien wat er mogelijk is. In de Upper West is standaard geen dokter voor onderzoek, dat doet een 'nurse'. Sommige van deze kinderen zijn nog nooit gezien door iemand met een medische achtergrond. Vitalis is een werknemer van PRONET, die mij op mijn motor rondrijdt en voor de introductie en vertaling zorgt.
Wat een ervaring. Indrukwekkend. Hoe families en kinderen leven. Verstoken van alle hulp.
We bezoeken onder andere een huis in Tuggo. Vrouwen zijn druk in de weer met bonen en mais, de opbrengst van het afgelopen farming seizoen. We wachten op een bankje van boomstammen. De vader vertelt open met een vriendelijk gezicht wat de situatie is. Domovuulo, een meisje van 11, Pie en Zuur (jongens van 8 en 4, zijn hun 3 kinderen. Ze kunnen kruipen en zitten op de grond. Ze kunnen niet praten, maar maken wel geluiden. Ze zijn al zo vanaf hun geboorte. Als ze ondersteund worden kunnen ze ook staan. De vader gaat ze halen en dan verschijn in een soort van slow motion 3 kruipende kinderen in grote T-shirts, die duidelijk last hebben van het zonlicht. Ze kunnen ook niet goed zien. Alle drie hetzelfde beeld. Het oudste meisje gaat al gauw terug. De kleinste zit vlak bij mij, ik streel hem over zijn handjes en gezicht en hij luistert zichtbaar naar mijn stem. Het gaat ons, ook Vitalis, aan het hart. Kinderen zijn de hulp voor later, voor dit gezin is dat uitzicht er niet. Het zal je maar gebeuren, zover van alles en dan dit lot. Moedig hoe open ze er over praten. Wat zal de toekomst brengen?
De vraag wat voor mogelijkheden deze kinderen in Nederland gehad zouden hebben probeer ik telkens weg te dringen. Zinloos! Maar de vraag blijft komen...
Wat betekent dit nu. Ghanezen willen graag getallen en statistieken: hoeveel jongens, hoeveel meisjes, welke handicaps enz. Voor mij was het belangrijk iets met die cijfers te doen, om de cijfers een gezicht te geven. Het zijn kinderen!
In januari komt een medisch team naar Jirapa om kinderen met fysieke handicaps te onderzoeken en te adviseren wat er mogelijk is om hun situatie te verbeteren. Tegelijkertijd is het sinds kort mogelijk een aanvraag te doen voor wat geld uit een potje dat voor onderwijs of hulpmiddelen gebruikt kan worden.
1+1=2. Nu dus op pad om zo'n 30 kinderen met fysieke handicaps te bezoeken in hun huis om ouders er toe te bewegen hun kind te laten onderzoeken om te zien wat er mogelijk is. In de Upper West is standaard geen dokter voor onderzoek, dat doet een 'nurse'. Sommige van deze kinderen zijn nog nooit gezien door iemand met een medische achtergrond. Vitalis is een werknemer van PRONET, die mij op mijn motor rondrijdt en voor de introductie en vertaling zorgt.
Wat een ervaring. Indrukwekkend. Hoe families en kinderen leven. Verstoken van alle hulp.
We bezoeken onder andere een huis in Tuggo. Vrouwen zijn druk in de weer met bonen en mais, de opbrengst van het afgelopen farming seizoen. We wachten op een bankje van boomstammen. De vader vertelt open met een vriendelijk gezicht wat de situatie is. Domovuulo, een meisje van 11, Pie en Zuur (jongens van 8 en 4, zijn hun 3 kinderen. Ze kunnen kruipen en zitten op de grond. Ze kunnen niet praten, maar maken wel geluiden. Ze zijn al zo vanaf hun geboorte. Als ze ondersteund worden kunnen ze ook staan. De vader gaat ze halen en dan verschijn in een soort van slow motion 3 kruipende kinderen in grote T-shirts, die duidelijk last hebben van het zonlicht. Ze kunnen ook niet goed zien. Alle drie hetzelfde beeld. Het oudste meisje gaat al gauw terug. De kleinste zit vlak bij mij, ik streel hem over zijn handjes en gezicht en hij luistert zichtbaar naar mijn stem. Het gaat ons, ook Vitalis, aan het hart. Kinderen zijn de hulp voor later, voor dit gezin is dat uitzicht er niet. Het zal je maar gebeuren, zover van alles en dan dit lot. Moedig hoe open ze er over praten. Wat zal de toekomst brengen?
De vraag wat voor mogelijkheden deze kinderen in Nederland gehad zouden hebben probeer ik telkens weg te dringen. Zinloos! Maar de vraag blijft komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten