We hebben de In-Country-Training afgerond. Naast heel wat informatie en vooral praktische informatie over het leven in Ghana van mede-volunteers hebben we ook taalles gehad in het Waali (lokale taal in Wa). Dit gaat als volgt: De teacher noemt woorden en wij schrijven ze fonetisch op met de betekenis. Een lastige manier. Naast de in niets herkenbare woorden hebben de Ghanezen ook nog een ritueel van elkaar begroeten en dat gaat dan zo: Ansomaa (goede morgen) reactie is Foe iheje (hoe gaat het?), mbiejesoe (Het gaat goed met mij). ’s Middags en ’s avonds is dat weer anders. Dat wordt oefenen. Op vrijdag hebben we al best wat vertrouwde contacten en is het gek om weer afscheid te nemen.
Voor de busreis naar Wa moeten we om half acht op het busstation zijn. Ruby (Filippijnse die al 3 jaar volunteer is in Wa) regelt de taxi’s en de bagage, dat is best nog een klus. De mannen die sjouwen krijgen hier en daar wat geld toegestopt om te zorgen dat alle koffers in de bus kunnen. Het blijft ook aandacht vragen om ze te tellen. Om half 9 zit alles erin: bagage en 7 volunteers onder leiding van Ruby. De weg is behoorlijk slecht, want under construction. Na 2 uur rijden wordt er gewezen naar de bus door andere auto’s. Er wordt gestopt, de watertank wordt bijgevuld, maar 1 kilometer verder in Asuboi wordt de bus aan de kant gezet en krijgen we de boodschap dat de bus kapot is en we moeten wachten op een andere. De chauffeur verdwijnt en dan weet niemand iets. Het is wachten, in de bus, uit de bus, drankje drinken in chop-bar (heerlijk koele sprite), wachten, kinderen brengen een bank en stoelen. Aan de andere kant van de weg is een rivierbedding die droog staat, daarachter staat de school en een kleine moskee. We zien een heleboel van het Ghanese villageleven: de kinderen die lachend obruni (blanke) roepen en wegrennen, de winkeltjes, de jongens die hun kokosnoten snijden met machetes, de geiten met een voor en een achterpoot aan elkaar gebonden om weglopen te voorkomen, de kippen her en der gemarkeerd van wie ze zijn (rood lintje)het plassen achter een huisje achter een klein schuttinkje, we eten wat we maar kunnen vinden: pinda’s, popcorn (zout), brood, banaantjes. Er loopt een jongen met een dode rat om te verkopen of zelf eten?? Maar het is vooral WACHTEN OP NIEUWS. De chauffeur schijnt te slapen en wij snappen er niets van. De bus naar Bolga met 4 mede-volunteers komt rond 5 uur voorbij met een vertraging van 5 uur en toch zijn we jaloers want zij kunnen verder (niet wetend dat zij een nachtelijke breakdown krijgen van de bus en nog eens 6 uur oponthoud hebben, ook geen pretje). In de bus staat de radio aan met een evangelisatie programma: we moeten volhouden en vooral bidden is de boodschap. Niemand die de radio uitzet, 4 uur lang dit aanhoren lijkt niemand iets te deren. Het jaagt ons in elk geval naar buiten. Het wordt donker, weer een laagje DEET sprayen en weer verder wachten. Gelukkig zijn er veel Engelsen met de beroemde Engelse humor en dat maakt het nog best grappig. Om half 8 is er een andere bus, met kapotte voorruit, nog minder beenruimte, maar hij rijdt. Bagage wordt in de bus gesjouwd en om 8 uur rijden we. Na een nacht van vele hazenslaapjes arriveren we doodmoe om 7 uur ’s ochtends in Wa. Onze Ruby regelt een taxi die ons naar Tegbeer Guesthouse brengt, een guesthouse van een katholieke organisatie. Met prima kamers met douche en ijskast en een restaurant waar we lekker kunnen eten. Ze doen erg hun best om onze andere wensen te honoreren: spaghetti met vegetable sauce, nou!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten