Een paar dagen Accra

Bas heeft zijn kies afgebroken op een steentje in de rijst. Hem wordt geadviseerd dit in Accra te laten repareren. We maken er een lang weekendje Accra van, temeer omdat vrijdag 1 juli een vrije dag is in Ghana: Republic Day. Op 1 Juli 1960 werd Ghana uitgeroepen tot een republiek.
We verblijven bij 2 Britse VSO vrijwilligers waarmee we in februari zijn aangekomen: Adele en Irene. Dank voor zoveel gastvrijheid en gezelligheid! We merken dat het onderlinge contact tussen de volunteers veel meer is dan wij in Wa gewend zijn. Er zijn minder vrijwilligers in de Upper West en die wonen ver van elkaar af, het is niet anders. Ze wonen in een betere buurt van Accra op een bovenverdieping. Het is een kantorenbuurt, met een levendige handel en winkeltjes. De straat wordt als sluiproute gebruikt om de drukke Ring Road te ontwijken met veel toeterende taxi's, maar dat went, net als de huilende kindertjes van de ernaast gelegen creche.
Het meest voor de hand liggende vervoermiddel is de tro-tro, de meestal gammele busjes die we ook in Wa hebben, maar het gaat er hectisch aan toe om een plaatsje te bemachtigen. Het voordringen lukt ons niet zo goed en dus blijven wij vaak buiten staan. Dan maar de taxi, maar ook dan is het een klus om een redelijk bedrag te vragen: 3 of 4 cedi is de max volgens de Accra-vrijwilligers, maar de chauffeurs proberen ons wel uit.
Op de eerste dagen verkennen we Accra te voet, dan zie je het meest. We lopen langs de Makola-markt, een mooie markt waar de meeste stalletjes er netjes geordend uitzien, ondanks de beperkte ruimte die ze hebben. Er is meer vis en grote slakken (ieks!). We lopen naar de kust en verkennen het gebied James Town met de forten uit de tijd van de goud- en slavenhandel. Een van de forten kun je bezoeken: Fort Ussher (door Nederlanders gebouwd) en er is een klein slavenmuseum. Het strand is chaotisch en er zijn erg arme huisjes/krotten tegenaan gebouwd, waar vaak de vissers wonen die in kleine bootjes vissen. We bezoeken op de terugweg het Nkrumah Memorial, met tombe en museum over zijn leven. Kwame Nkrumah was de eerste premier van het land en de charismatische leider van de pan-Afrikaanse beweging.
We gaan KOPEN in Oxfordstreet, de koopstraat van Accra: lekkere kaas, cashewnotenpasta, meergranenbrood, een smoothie als lunch, een pc-stofzuiger en cd's, een kleine oven en een printer.'s Avonds eten we spinazie met vissticks als luxe maal, kun je nagaan! We zijn overweldigd door wat er te koop is en wat het kost. Er zijn veel internationale restaurantjes: wij beperken het tot een pizza (2 voor de prijs van 1) en een Libanees restaurantje waar ik eens lekker vegetarisch kan eten (vegetable soup + falafel-plate). Het verkeer loopt geregeld vast, zoveel auto's en taxi's (die toeteren als ze een blanke zien, ik blijft ervan schrikken). Wa heeft veel meer motorbikes, veel minder auto's én wel veel los lopende schapen en geiten. De tandarts is best spannend, want we weten niet wat te verwachten: volgens Bas is het vergelijkbaar met Nederland en de kies is netjes gerepareerd en de rekening gaat naar VSO, goed geregeld dus!
Op de laatste dag hebben we een afspraak met de VSO Education Programma Manager Dora Amoah-Bentil, geen zus van Matthew! We hebben haar nog niet ontmoet (!) en we hebben wel wat zorgen over het werk en over de werkwijze van VSO. We hebben het goed voorbereid, maar we weten ook dat we met elkaar verder moeten, dus we proberen het constructief aan te pakken. Of het gesprek iets op zal leveren..... We kunnen alleen maar zeggen wat ons dwars zit, dat geeft lucht. Sommige zaken neemt ze mee in overleg, ze geeft wat tips én ze zegt dat verandering tijd nodig heeft (en dat wisten we al). Gelukkig sluiten we ons bezoek af met een biertje (s) met volunteers Jacky en Daniëlle in een leuke spot (zoals ze dat hier noemen) en een lekkere maaltijd met tonijn-rijstsalade met Adele. We kijken uit naar hun komst naar Wa!
Tenslotte de reis. Om 9 uur pm op het busstation van O&A, een wat nieuwere busmaatschappij met wat betere bussen en hogere tarieven. We zorgen dat onze eerder gekochte tickets worden omgezet in plaatsbewijzen. De tas en oven moeten begeleid worden totdat ze veilig onderin de bus staan, dat duurt even, maar je moet erbij blijven! Bas regelt een mok koffie bij aardige vrouwen (natuurlijk), dat zijn van die leuke ontmoetingen. De gehandicapte jongens die vragen om... zo schrijnend. Waar hebben we het dan over? We vertrekken een klein uur te laat, tegen 11-en. De reis duurt ruim 11 uur, met 2x een korte stop. Ik drink niet om niet naar de wc te hoeven (geen uitleg nodig denk ik). Het blijft een klus. De Ghanezen wensen ons altijd een veilige reis en dat geeft ons juist een onveilig gevoel. De stoel van Bas die niet kan worden versteld, de hobbelige weg tussen Accra en Kumasi en de biertjes vooraf maken dat hij nu uitgeteld op de bank ligt te slapen. Ik heb wel redelijk geslapen en kan jullie een beetje bijpraten over ons Accra-weekend. We zijn weer veilig thuis!