Van Accra naar Wa

We plannen zaterdag 14 januari  te vertrekken van Accra naar Wa met collega VSO Adrienne, die net terug is van 4 weken thuis in Engeland.

Bas gaat op donderdagochtend naar het O&A busstation om kaartjes te kopen voor de bus van zaterdag. Eerder dan twee dagen vooraf kan niet, zeggen ze altijd. Toch zijn er geen kaartjes meer en ook voor zondag is het nog niet zeker of er wel een bus beschikbaar is. Bas moet een half uur wachten in een lange rij met studenten die terug moeten naar hun universiteit in Wa. Iedereen wacht gelaten. Na een uur gaat Bas eens informeren hoe het er voor staat? Gaat de kaartverkoop nog beginnen? Nee, kom zondagochtend maar terug. Ik kom eens even naar binnen, zegt Bas die voor het loket is blijven staan. Hij probeert in alle toonaarden te doorgronden wat hier nu gaande is en waarom het gaat zoals het gaat, zelfs een fake telefoongesprek komt er aan te pas. Het hoogst haalbare: Bas betaalt het geld voor de kaartjes vooraf in ruil voor een soort van reservering  en moet zaterdagochtend terugbellen om te vragen of er dan misschien toch nog een bus gaat op zondag. Op zaterdagochtend 7 uur wordt gezegd dat er om 9 uur teruggebeld moet worden. Om 9 uur wordt eerst 4x niet opgenomen, maar uiteindelijk wordt opgenomen: bel zondagochtend maar terug. Inmiddels hebben we het wel gehad. We besluiten onze spullen in te pakken, naar het busstation te gaan, ons geld terug te vragen en een kaartje voor de bus naar Kumasi te kopen, als dat lukt.

Met een lichte buikpijn komen we aan bij het loket. Bas krijgt meteen zijn geld terug en de man regelt 3 kaartjes voor Kumasi. Een uur later, om half twaalf,  zitten we in de bus en zijn op weg! De weg is voor een deel nog steeds - al zolang als we hier zijn -  ‘under construction’ en dat leidt tot deels langzaam hobbelen over zandweg. Om half 6 komen we aan en hebben meteen een taxi naar het Presbyterian Guesthouse. We vragen de taxichauffeur, die heel serieus lijkt, of hij ons de volgende dag om 6 uur ’s ochtends op kan halen om een trotro (klein busje) naar Wa te vinden. Afgesproken. Nog even telefoonnummers uitwisselen, voor het geval… Het geval meldt zich om kwart voor een in de nacht, als we net diep slapen. Het is moeilijk te volgen, maar Bas maakt er uit op dat er een andere taxi zal komen. De rest van de nacht is het met slapen gedaan en doen we alleen wat hazenslaapjes. En om 6 uur geen taxi!! Gelukkig vinden we een oude krakende taxi die ons naar een busstation brengt waar er zowaar een volwaardige touringcar staat met  bestemming Wa. Mooi!

Maar dan begint er een circus zoals we nog nooit hebben meegemaakt. Er worden kaartjes voor ons geregeld (hopen we), we moeten wachten. De laadruimte van de bus gaat open en er komen 3 mannen uit (waar onder de chauffeur), die er de nacht hebben doorgebracht. Er komen meer mensen die “iets”te zeggen lijken te hebben, het is een gekrakeel van jewelste, een jonge man lijkt voortdurend ruzie te maken, een vrouw wiens hoofddoek telkens afzakt loopt met geld te zwaaien, maar wat haar rol is…. Een oude man probeert ons teveel te laten betalen voor de bagage: 10 cedi. Voor onze 3 tassen is 6 cedi gangbaar, dus we betalen 6, dan komt de boze jonge man erbij en wil ons nog 2 laten betalen. Uiteindelijk blijft het bij 6 en verdwijnen onze tassen in de laadruimte. De kaartjes die we hebben gekregen zien er oud uit, dus we zijn nog niet overtuigd dat we plaatsen hebben. Op een of andere manier is er een ruilactie geweest met andere mensen, want wij zitten voorin en we waren een van de laatste……Het klopt uiteindelijk wel en als we zitten komt een hele bups studenten binnen die op plastic krukjes in het gangpad worden gedropt. Propvol vertrekken we… naar het benzinestation. Daar weer een heel gedoe met al die mensen die iets met de bus van doen hebben. Er gaat weer allerlei geld over en weer, er is geen touw aan vast te knopen. Toch op weg om half 9 om te stoppen voor een politieman die met geweer de veiligheid in de bus komt waarborgen. Het duurt even voordat hij zit maar dan….. stoppen we bij een winkel voor wat proviand of zo en we zijn weer een kwartier verder voordat we Kumasi echt verlaten.

De chauffeur praat de hele tijd, iedereen lacht  en wij vinden het jammer dat we niet weten waar het over gaat. Hij rijdt rustig en dat is prettig. Na een lange reis naderen we Wa en de chauffeur begint af en toe mensen uit te laten, die moeizaam langs het pad naar buiten kunnen, de bagage moet worden gezocht in de laadruimte en telkens moeten we weer wachten.

Om 4 uur staan we in Wa bij de markt, nog 15 minuten lopen en dan zijn we thuis. We worden begroet door 'alle' kinderen uit de buurt. Al die stralende gezichtjes, hartverwarmend. Het huis is bedekt met een laag Harmatan-stof. Meteen beginnen we met vegen, afstoffen en uitkloppen. Dan is er mede-volunteer Bob die ons zo hartelijk begroet… Ja, we zijn echt thuis.