Mis onder de bomen

Afgelopen week hebben we pater Gerard Smulders ontmoet, een vitale, Nederlandse, pater van 78 jaar, die al 48 jaar missionaris is in Ghana. Hij behoort tot de Missionairies of Africa, in Nederland bekend onder de naam witte paters. Zaterdag zijn we uitgenodigd wat te drinken  op een terras, heerlijk buitenaf, het was erg gezellig. Hij heeft heel wat verhalen te vertellen.
Vanochtend half negen leest hij de mis op het terrein van de dovenschool van Wa.
Het is een bijzondere ervaring. Er is zoveel om op de foto vast te leggen, maar het voelt niet goed om dat te doen. We zijn de enige blanken en dan wil je het liefst zo min mogelijk opvallen. Ik neem me voor om te proberen met woorden weer te geven hoe het voor ons was.
We komen per fiets aan en we horen al van ver de muziek. De mis is in de open lucht onder de bomen. Er zijn plannen voor een kerk voor 1000 mensen. Er staan rijen banken en stoelen klaar, gescheiden door verschillende gangpaden. Linksvoor zit het koor en de musici: djembee, xylophone en ritme-instrumenten.  Het altaar is goed zichtbaar, net op een wat lichtere plek. Naast pater Gerard zijn er 3 jonge misdienaars in mooie lichtgele jurken. Er zijn mensen die helpen met het voorlezen van de teksten in blauw-groenen gewaden. En er zijn mensen met witte sjerpen die iedereen op zijn plaats helpen en ondersteunen met de collecte. Het is al bomvol met mensen en wij worden uitgenodigd om wat meer vooraan te zitten. Er worden twee kinderen weggestuurd om voor ons plaats te maken. Dit is het gebruik hier en daar moeten we ons aan overgeven. Iets is zoals het is en dat begint een beetje te wennen. De zon schijnt lichtjes door het gebladerte van de bomen en er waait een zacht windje. Het is nog vroeg en dus nog niet zo heet. De sfeer is ontspannen en prettig.
De mensen zijn allemaal op sjiek: de vrouwen in allerlei kleurige jurken en mooi gedrapeerde hoofddoeken, de mannen dragen smogs (wijde hemden van streepjesstof), fleurige bloesen of een gewoon streepjeshemd. Er zijn veel kinderen, de meisjes in prachtige kanten jurkes en dito sokjes met lakschoenen en de jongens als kleine heertjes met puntschoenen. Ze zijn heel stil, een enkele baby stoort zich niet aan dit heilige moment en huilt om de moederborst.
In veel Afrikaansde liederen zit een voorzanger-antwoord thema. De dirigent van het koor heeft een lage wat gebroken stem, maar het klinkt prachtig. Hij lacht de hele tijd, het is aanstekelijk om naar te kijken. De liederen zijn in de locale taal en meezingen is er voor ons niet bij, maar wel meeklappen en wat ritmische bewegen. Er is ook een dirigent voor het kerkvolk en ook hij krijgt er steeds meer zin in en staat te dansen. Vrouwen staan op en gaan dansend, vol overgave richting het altaar. Een oude vrouw, al wat stram, maar danst nog vol passie. Een bank begeeft het en met een plof belanden mensen op de grond. Iedereen gaat voor de collecte naar voren om iets te geven. Het zijn meer dan 500 mensen. De gebeden zijn kort en er wordt veel gezongen. Aan de rechterkant kunnen mensen voor gebarentaal terecht (en dat mag ook wel op het terrein van Wadeaf). De mensen die bij elkaar zitten wensen elkaar vrede tijdens de voorbereiding van de communie, dus er worden heel wat handen geschud. Het geeft een heel saamhorig gevoel. We komen ook wat bekenden tegen en we worden hartelijk begroet. Er zijn enkele jonge novicen  van amper 20 in witte kleding en sluier, die worden voorgesteld. Wel bijzonder dat zulke jonge meiden voor dit leven kiezen. Het is allemaal blij en oprecht, het voelt heel goed. De sfeer wordt op het einde wat luchtiger en er zijn wat hilarische momenten die wij niet helemaal snappen, maar er is veel gelach, vooral om de dansende dirigent en de dansende vrouwen.
Een beter begin van deze zondag kunnen wij niet bedenken.