Mensen

Iemand vroeg: Is je verblijf zinvol? Tot nu toe maakten we wel een voorbehoud. Nog te vroeg… Het gaat langzaam hier…. Toch valt het ons steeds gemakkelijker om ja te zeggen. Deels omdat we het aangaan. Ondanks alles wat niet gemakkelijk is, bedenken we steeds nieuwe wegen om ons verblijf hier zin te geven. Je boort iets aan in je zelf dat energie geeft. Hoe harder je moet zoeken, hoe meer voldoening het geeft als er iets hoopvols ontstaat.
Wat ons verblijf zeker de moeite waard maakt, zijn de mensen, ons sociale leven. In Ghana heb je veel contacten die zich beperken tot het groeten. Langzamerhand zijn er steeds meer mensen die ons op een of andere manier kennen. Ze groeten je altijd uitgebreid met een blij gezicht. Voor ons wel eens moeilijk, want wij kunnen donkere mensen niet altijd onderscheiden en herkennen:(. De kinderen van Ancilla roepen al van verre als ze me ergens zien met zoveel enthousiasme: Auntie Jennie!!! Daar word ik helemaal blij van.
Dan zijn er de mensen uit de buurt. Sakia onze buurvrouw, die de was voor ons doet, ons altijd welkom heet als we bij ons huis aankomen en die een oogje in het zeil houdt als we niet thuis zijn. Dochter Moesa en buurmeisje Faiza die graag komen kleuren en schrijven op onze veranda. Chakif van 2 jaar – in het begin zo bang van ons en ons nu stralend begroet. Buurman Takki, die graag een praatje maakt. De dochter van onze achterburen, Ramiza, die erg geïnteresseerd is in Nederland en altijd komt groeten.
We hebben natuurlijke onze collega-VSO-ers. In Wa woont sinds kort Bob, een gezellige Canadees van onze leeftijd. Bob en Bas laten de biertjes goed smaken in de Green Beam op vrijdag! Lekker lachen en serieuze discussies. Onze grote vriendin is Adrienne, 40 km verderop, maar gelukkig weten we elkaar altijd te vinden. Samen aangekomen voor 2 jaar en wederzijdse steun en toeverlaat. Dan is er gastvrije Abbie, 100km van hier, een jonge Amerikaanse die we bewonderen om haar vasthoudendheid om er iets van te maken. Nu zijn er weer nieuwe volunteers en anderen hebben we al uitgezwaaid. Het voelt vreemd, de wegen kruisen en daarna gaat ieder weer zijns weegs.
In Wa zit een Nederlandse “kolonie”: Erik en zijn stagiaires van Child Support, een opvang voor kinderen, straatmeiden en zieken. Op zondagavond gaan we regelmatig eten in het beste restaurant van Wa (2 sterren!!), heerlijk om even ongecompliceerd Nederlands te praten. Het zijn ook liefhebbers van Wa All Stars, de plaatselijke voetbal club, dus morgenmiddag staat Bas… op de VIP-tribune (= de schaduwkant).
Een paar keer per week komt Hassan even aanwaaien, radio verslaggever van Radio Upper West. De radio is erg belangrijk in de rurale gebieden. Ze maken veel programma’s die meningvormend zijn en mensen laten nadenken over hun situatie. Hassan weet heel veel over Ghana, de wereld, de historie, de politiek. Kan leuk vertellen en discussiëren. Hij is een echte Ghanees met een open menselijke kijk op gebeurtenissen. Je kunt hem alles vragen. Vanmiddag zijn we op bezoek geweest in zijn nieuwe huis waar hij ons hartverwarmend ontvangt met koffie en biscuits. Francis, de beheerder van het GES-guesthouse, waar we in het begin een week gelogeerd hebben en die ons blij wil maken met tiezet, prachtige grashoedjes en een smog voor Floris.
We hebben onze wekelijkse Wale-les met alleraardigste leraar Peter en Franse Emma, die hier 2 jaar vrijwilligerswerk doet in de rijst- bouw. We leren er veel over de locale taal en de Ghanese cultuur, die erg verweven zijn met elkaar. Collega Jelinge die ons uitnodigt in zijn nieuwe huis én om de naamgevingsceremonie van zijn jongste zoon bij te wonen. We kennen Jakubu, de beheerder van het teacher Resource Center, die trots zijn huis laat zien en met ons de toren van de moskee beklimt. Ismail en Sister Monica, gedreven gemotiveerde Ghanezen die echt iets willen verbeteren.
Dan zijn er de vaste verkoopsters/verkopers van water,fruit,groente, brood, eieren en sap enzovoorts. Ze weten al wat je wilt kopen en vragen: Green bananas?? Je krijgt vaak wat extra’s: een extra sinaasappel of een flesje tonic. Een handige marketing truc, maar de manier waarop ze dit met trots doen voor jou is bijzonder!! De meisjes van het naaiatelier die naar je zwaaien of je zelfs uitnodigen om fufu te eten.
Mensen ontmoeten is mooi.