Burkina Faso is het laatste land dat we bezoeken voordat we naar Ghana teruggaan. Het is meer vanwege de route dan dat we echte plannen hebben voor een bezoek. Het wordt afgeraden om in het noorden van Burkina Faso, tegen de grens met Mali, te reizen. Dat doen we dus ook niet.
We reizen met een minibus, zeg maar onze Hyundai-bus met zo’n 16 passagiers. Ons hotel zou een bus regelen, wij verwachten een touringcar, maar dat was het dus niet. Allez dan maar….We mogen wel voorin, minder krap, maar wel erg kwetsbaar, ik zit liever middenin. De grens overgang is een van vele verrassingen. Een paar keer stappen mensen uit die later weer aan de kant van de weg staan om in te stappen, blijkbaar om bepaalde controles te vermijden. Ze hebben er allemaal wel lol om. Bij de eerste controle raakt het hulpje van onze chauffeur in een discussie verwikkeld met de politie en hij weet niet van stoppen. Uiteindelijk moet hij “blijven” en gaan we met een ander hulpje verder. Bij de grens blijkt verder dat we tegen hetzelfde bedrag als wij betaalden in Cotonou ter plekke een visum hadden kunnen krijgen. In Cotonou had men andere informatie…
De eerste indrukken van het land zijn een meer islamitische sfeer, meer jurken en sluiers, sommigen dragen tulbanden als de Touaregs (prachtig!), met vierkanten lemen huizen maar ook ronde Fulani-hutjes, veel koeien, veel ezelkarretjes en het landschap is meer savanne dan in Ghana met minder begroeiing. Later begrijpen we dat Touaregs, die in het zuiden van Mali verblijven, hun land ontvluchten richting Burkina, omdat veel mensen in het zuiden van Mali het niet eens zijn met de overname van de noordelijke provincies door de Touaregs. Het is een lange rechte weg en onze chauffeur dendert met hogesnelheid door, ook in de dorpen, luid toeterend. Hij stopt alleen als er nieuwe passagiers hun hand opsteken. Er zijn regelmatig controles door de politie, bij een ervan moet onze chauffeur zijn papieren achterlaten (terwijl ze al 2 x goedgekeurd waren, snappen jullie het?). Het is ook andere koopwaar die door veelal meisjes wordt aangeboden via de raampjes, niet allemaal even duidelijk, maar de sesamkoekjes zijn overheerlijk. Een keer weigert de bus en moet de motor ontstoft worden door 5 minuten onder luid geraas zwarte roetwolken te produceren.
Ouagadogou is druk, hectisch met veel motors én brommers. We zijn moe en kiezen voor een hotel in het centrum. Er hangt geen bordje op, maar de meisjes zeggen dat het wel een hotel is, beetje vreemd. Maar de tuin is prachtig en we laten ons verleiden. Er wandelt een grote schildpad van een halve meter rond én het Burkinese zusje van Poento, net zo lief en aanhankelijk! De kamer is nog niet klaar en we gaan de stad in en zoeken bij de post een internet-café. Veel gehassel, we worden belaagd om te kopen, kopen en dat vinden we niet fijn. Voor voetgangers is er eigenlijk geen plaats, op de stoep (ja die zijn hier wel itt Ghana) staat koopwaar of geparkeerde auto’s. Aan de rand van de weg is het levensgevaarlijk. We kopen poffertjes op straat, jam jam. Bij terugkeer in het hotel is de kamer nog niet vrij en wij balen daarvan. Uiteindelijk kunnen we toch terecht in een kamer van iemand anders. Als we ’s avonds in bed liggen probeert deze man onze deur te openen en het duurt een kwartier onder luid telefoneren voordat hij naar een andere kamer wordt gedirigeerd.
De volgende dag krijgen we een rondleiding van een aardige jongeman van 22 jaar, Ousmane, die met zijn familie bronzen beelden maakt. We zien hoe tin en koper worden gesmolten om daarna in mallen van leem tot kunstwerken te worden veranderd. Het is een familiebedrijf, hij heeft het vak van zijn vader geleerd. Als hij of een ander familielid iets verkoopt wordt de helft verdeeld onder de familie. Er zijn veel beelden van dunne lange vrouwenfiguren en dieren, niet echt onze smaak. Wij kiezen voor een wat ronder gevormd koppel en natuurlijk een olifantje. Ousmane leidt ons nog rond op een indrukwekkende markt met hele smalle gangetjes en we maken kennis met zijn moeder. Een prima invulling voor deze dag in Ouaga. We besluiten nog een keer terug te komen voor het zuidwesten van Burkina dat erg mooi schijnt te zijn.
De terugweg naar Ghana gaat niet over rozen. Tot Leo is het OK, dan stopt het openbaar vervoer. Wij huren een taxi naar de grensplaats Hamile voor veel geld. Onze taxichauffeur is een jonge gast die niet gewend is aan hoe het werkt aan de grens en rijdt een stopbord van de politie voorbij. Een zware overtreding zegt de politieagent. Zijn papieren blijken ook niet in orde en ook hij moet “blijven”. We proberen nog wat te bemiddelen, maar le loi est le loi. Als ik zeg dat dat ook niet altijd zo is, krijg ik een boze blik en Bas redt me door te zeggen dat dat overal ter wereld zo is. Dan nog een dikke 3 uur in een propvolle trotro en we zijn thuis. Moe maar voldaan zoals zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten